چکیده هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر آموزش مولفه های رویکرد سیستمی– ساختاری بر کیفیت زندگی، حل تعارض و حل مسئله زوجین می باشد. طرح کلی پژوهش، یک طرح شبه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کلیه مراجعین (زوجین) دارای تعارض های زناشویی و مسئله در فرایند مشکل گشایی به کیلینیک روان شناسی و مشاوره دانشگاه فردوسی در سال 1392 بود. نمونه آماری شامل 10 زوج بود که در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شده و گروه آزمایش، 8 جلسه گروهی زوج درمانی سیستمی– ساختاری را دریافت نمودند. ابزار پژوهش شامل سه پرسشنامه مقیاس کیفیت زناشویی، فرم تجدید نظر شده (rdas)، مقیاس کارکردهای روانشناختی خانواده ایرانی (ifpfs) و پرسشنامه حل مسئله خانواده (2010) بود. برای تحلیل داده ها و به منظور بررسی اثربخشی آموزش مولفه های رویکرد سیستمی – ساختاری بر کیفیت زندگی، حل تعارض و حل مسئله زوجین، از تحلیل کوواریانس (ancova) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss استفاده شد. نتایج نشان دادکه رویکرد سیستمی- ساختاری موجب افزایش معنادار کیفیت زناشویی، حل تعارض و حل مسئله زوجین، در مقایسه با گروه کنترل شده است. در تبیین نتایج به دست آمده می توان گفت که رویکرد سیستمی- ساختاری با دارا بودن رویکرد جامع و سیستمی، تاثیر معناداری بر ساختار خانواده می تواند داشته باشد و با تغییر ساختار خانواده سعی در رفع نواقص و مشکل پیش آمده می نماید. امید است که با استفاده از این رویکرد بتوان گام مهمی در زوج درمانی و خانواده درمانی برداشت. واژگان کلیدی: زوج درمانی سیستمی- ساختاری، کیفیت زناشویی، حل تعارض، حل مسئله.