حق اختراع مجموعه حقوقی انحصاری است که تحت شرایطی خاص، به مخترع یک اختراع برای مدت زمانی محدود اعطاء می گردد. فراهم آوردن چنین حمایتی از اختراعات که از زیرشاخه های حقوق مالکیت فکری است به دلیل تأثیرات مثبتی که در پیشرفت صنعت و رشد رفاه اجتماعی دارد بسیار حائز اهمیت می باشد. سازمان جهانی تجارت و سازمان جهانی مالکیت فکری هر یک به موازات یکدیگر نقش به سزایی در مقرر داشتن این حقوق در عرصه بین المللی ایفاء می کنند. سازمان جهانی تجارت به واسطه موافقتنامه تریپس، و سازمان جهانی مالکیت فکری به لحاظ اینکه معاهدات بسیاری را مدیریت می نماید حمایت قابل قبولی در این زمینه به عمل آوردند. هدف پایان نامه حاضر بررسی قواعد و آثار حق اختراع در سازمان های مذکور می باشد. آشنایی با این قواعد با توجه به اینکه مؤید استاندارهای جهانی است، هم در رابطه با اعضا هم جهت الحاق امری ضروری خواهد بود. چنین شناختی برای متقاضیان، که اصلی ترین ذینفعان حق اختراع را تشکیل می دهند نیز مفید می باشد. نتیجه بررسی ها نشان می دهد که این دو سازمان به نوعی لازم و ملزوم یکدیگرند؛ از طرفی سازمان جهانی تجارت را می توان ضامن اجرا حداقل حقوق ماهوی، و از طرفی دیگر سازمان جهانی مالکیت فکری را تکمیل کننده این قواعد به لحاظ پیش بینی قواعد شکلی کافی در این رابطه محسوب نمود.