در ادبیات فارسی، شاعران و نویسندگان، کمابیش به دانش جغرافی و شناخت اقالیم، کشورها، شهرها، کوه¬ها، رودها و... توجّه خاصی داشته¬اند و با این عناصر، مضامین و تصاویر شعری آفریده¬اند. اَعلام جغرافیایی که به دو بخش عَلَم عام و عَلَم خاص تقسیم می¬شوند، در شعر معاصر نیز بازتاب قابل توجّهی دارد. این پژوهش به روش کتابخانه¬ای و إسنادی انجام گرفته¬ و در شش فصل تدوین شده است. در این پژوهش اَعلام جغرافیایی در غزلِ چهار شاعر غزل¬پرداز معاصر(هوشنگ ابتهاج، سیمین بهبهانی، حسین منزوی و محمّدعلی بهمنی) در دو بخش مضمون¬سازی و تصویرآفرینی مورد بررسی قرار گرفته است. این شاعران بیش¬تر در غزلِ خود از اَعلام عام جغرافیایی بهره برده¬اند که اَعلامی مانند: آسمان، شهر، خانه و کوه بیش¬از سایر اَعلام کاربرد داشته¬اند. در بخش مضمون¬سازی سیمین بهبهانی بیش از دیگر شاعران از اَعلام جغرافیایی بهره برده است. در بخش تصویرسازی نیز تشبیه¬ در مقایسه با سایر فنون بیانی بیش¬تر در بین شاعران کاربرد داشته است و در مجموع حسین منزوی بیش از سایر شاعران به مدد شگردهای بیانی با اَعلام جغرافیایی تصویر ساخته است. سیر تحوّل غزل نیز در بین چهار شاعر به گونه¬ای است که در غزلِ حسین منزوی بیش¬ترین نمودهای نوگرایی و تحوّل از جمله: به کارگیری اوزان جدید، بهره¬گیری از واژگان نو و امروزی، سرودن غزل محاوره و نوگرایی در تلمیحات دیده می¬شود.