ژرار ژنت، نظریه پرداز ساختارگرا در دوران معاصر است. این نویسنده و تحلیل گر فرانسوی با پشتوانه فکری از دو حوزه ادبی صورتگرایان روس و ساختارگرایان فرانسوی نظریه ادبی خود را با عنوان روایت شناسی بنیان نهاده است. در نظریه روایت شناسی ژنت اهم مطالب شامل تمایز داستان و روایت، سطوح گفتمان (مفهوم زمان و زیر شاخه های آن، وجه و لحن) و ترامتنیت است که به شکلی گسترده و با جزئیات قابل توجه به آن پرداخته است. نظریه روایت شناسی ژنت به طور قابل ملاحظه ای دانش و اندوخته های مخاطب را در مورد وجوه روایت و نظام زمان افزایش می دهد. ژرار ژنت در نظریه خود متأثر از رویکرد زبان شناسی فردینان دوسوسور بوده است و در حوزه بینامتنیت از آرای یولیا کریستوا و رولان بارت بهره مند گردیده. در پژوهش پیش رو، درصددیم که نظریه روایت شناسی را با پشتوانه ای مرکب از آرای ساختارگرایان و صورتگرایان متقدم و متأخر بررسی نماییم؛ از این رو، در سه فصل رئوس مطالب تقدیم خواهد شد که بدین شرح می باشد: فصل نخست ( کلیات و تاریخچه)، فصل دوم( روایت شناسی) و فصل پایانی( نظریه روایت شناسی ژرار ژنت). در فصل پایانی سعی بر آن بوده تا روایت شناسی ژنت با گریز به رویکرد بینامتنیت و بویژه ترامتنیت او، هم خانواده بودن نظریه روایت شناسی این نویسنده را با نظریات سایر نظریه پردازان مورد بررسی قرار دهد. ترامتنیت ژنت، با نگاهی موشکافانه و جزئی پرداز، چشم انداز متفاوتی را از این رویکرد ادبی در برابر مخاطب تصویر می کند.ژنت در نظریه خود، موشکافانه مفهوم زمان را در سه سطح معرفی کرده که نسبت به سایر نظریه پردازان قابل توجه می باشد.همچنین در موضوع «زاویه دید» یا « چه کسی می بیند؟»، مبحث کانونی سازی بسیار مورد توجه این نظریه پرداز بوده است.