در طی حدود نیم قرنی که از آغاز نوگرایی در نقاشی معاصر ایران می گذرد، هنرمندان نقاش تلاش کرده اند تا به طریقی خود را با تحولات جهانی هنر معاصر همگام و هماهنگ سازند. این نقاشان تحت تأثیر جریانهای موجود در هنر معاصر غرب و گذشته ی هنر ایران زمین، راه رسیدن به هنری با هویت را نه در انتخاب موضوع های مألوف یا استفاده از نگارگری قدیم، بلکه در بهره گیری از گنجینه ی هنرهای تزئینی و عامیانه و خوشنویسی فارسی دانستند.آنچه در پیشینه ی نقاشی ایران می توان یافت، تأثیر پذیری هنرمندان از عنصری به نام تزئین می باشد که به صورتی شاخص در کنار روایت قرار می گیرد . نقاشان نوگرای ایران سعی داشتند تا از این عناصر در کنار آموخته هایشان از هنر معاصر غرب ، نزدیکی ایجاد کرده و به نوعی دست به نوآوری بزنند. قالب سیاه مشق، خط نستعلیق، کتیبه نویسی، خطوط تزئینی به شکل حیوانات و ... تأثیر بسیار زیادی در ورود خط و نوشته به نقاشی داشته است .خوانا بودن عبارات و کلمات و جملات هدف اصلی نبوده و هویت بخشی به آثار و ایجاد ریتم هایی با تکرار حروف از عمده دلمشغولی های هنرمندان حروف نگار به شمار می رود.این پژوهشدر آغاز به بررسی تاریخچه ی مختصری از خط و خوشنویسی در ایران و حضور نوشته در آثار نقاشان غربی و سبکهای مختلف هنری پرداخته است و سپس حضور نوشته و خط در آثار نقاشان ایرانی را مورد بررسی قرار می دهد.