گذار¬های فاز کوانتومی در دمای صفرکلوین، نقش اساسی در سیستم¬ های بس ذره¬ای کوانتومی بازی می¬کنند. در فیزیک ماده چگال گذارهای فاز کوانتومی به افت و خیز¬های کوانتومی در دمای صفر دلالت دارند که بالطبع زمانی اتفاق می¬افتند که برخی پارامتر¬های خارجی یا ذاتی هامیلتونین به یک مقدار خاص به نام نقطه¬ی گذار برسند. به عبارت دیگر گذار¬های فاز کوانتومی به تغییرات بحرانی حالت پایه¬ی یک سیستم کوانتومی وابسته هستند که به خاطر تقاطع تراز در طیف انرژی آن در دماهای پایین رخ می¬دهند. به ویژه یک گذار فاز مرتبه¬ی اول، توسط ناپیوستگی معین در مشتق اول انرژی حالت پایه مشخص می¬شود. به طور مشابه یک گذار فاز مرتبه¬ی دوم (یا گذار فاز پیوسته) توسط یک طول همبستگی بینهایت و یک توان واپاشی همبستگی¬ها مشخص می¬شوند که اغلب توسط یک ناپیوستگی بینهایت (واگرایی) در مشتق مرتبه¬ی دوم انرژی حالت پایه بروز می¬کنند با این شرط که مشتق مرتبه¬ی اول پیوسته باشد. نتایج بسیاری نشان می¬دهند که در هم¬تنیدگی کوانتومی که خود نوعی همبستگی کوانتومی است، در زنجیر¬های اسپینی، وقتی که دما به نقطه صفر نزدیک می¬شود، به طور طبیعی ایجاد می¬شود. از این رو انتظار داریم سنجه¬هایی مانند آنتروپی فون نویمن که میزان درهم¬تنیدگی را مشخص می¬کند حاوی اطلاعاتی در مورد گذارهای فاز کوانتومی باشد.