از دغدغه های اصلی طرّاحی پارچه و لباس بویژه در عرصه ی صحنه و نمایش، به کارگیری شیوه ها و استفاده از سبک های هنری است که ضمن تطابق با نمایشنامه و متن به بهترین وجه ممکن، پاسخگوی انتظارات تولیدکننده و مخاطب باشد و در جذّابیّت و القای بصری، نقش آفرین باشد. از جمله سبک های موثر در این زمینه، "سورئال" می باشد که از سال 1927 میلادی در سینمای جهان جای خود را باز کرده و در ایران نیز نمونه های اندکی دیده می شود. این پژوهش سعی دارد تا با "بازخوانشی بر ساختار سبک سورئالیسم در طرّاحی لباس سینمای ایران" به روش توصیفی، تحلیل محتوا نموده و با استفاده از روش تجربی مواردی را طرّاحی و شبیه سازی نماید. نتیجه ی حاصله حاکی از فقدان فیلم های سورئالیستی در سینمای ایران و کاستی های فراوان در طرّاحی و اجرای لباس در این معدود فیلم ها، می باشد.