امروزه مشارکت در توسعه و از آن جمله مشارکت روستائیان در توسعه¬ی محل سکونت خود به قدری اهمیت یافته است که به عقیده¬ی بسیاری از دانشمندان رکن اصلی در برنامه¬ریزی¬های توسعه پایدار محسوب می¬شود؛ ولی بایستی توجه نمود که مشارکت روستائیان در روند اجرای برنامه¬های عمرانی به خودی خود امکان پذیر نیست زیرا ضمن اینکه ساکنین روستاها بااهمیت و ضرورت مشارکت آشنا نبوده، بسیاری از نهادهای دولتی از توانمندی¬ها و قابلیت¬های روستائیان در روند مدیریت توسعه¬ی روستایی آگاهی ندارند؛ بنابراین شناسایی ظرفیت¬ها و تقویت آن می تواند نقش بسیار مهمی در جلب مشارکت روستائیان در فعالیت¬های عمرانی داشته باشد. ازاین روی هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی نقش ظرفیت¬سازی اجتماعی بر میزان مشارکت روستائیان در فعالیت¬های عمرانی بوده است و برای این منظور با استفاده از روش¬های کتابخانه¬ای و میدانی و از طریق توزیع پرسشنامه در میان 400 نفر از روستائیان شهرستان بناب اقدام به بررسی موضوع در محدوده¬ی موردمطالعه نموده است. یافته¬های پژوهش نشان می دهد که متغیرهای آموزشی با ضریب همبستگی 356/0r=، متغیرهای اعتماد به نفس با ضریب همبستگی 369/0=r، متغیرهای کیفیت زندگی با ضریب همبستگی 364/0=r، متغیرهای انسجام اجتماعی با ضریب همبستگی 334/0=r، متغیرهای خدمات اجتماعی با ضریب همبستگی 295/0=r، متغیرهای مربوط به مهارت-های فنی و مدیریتی با ضریب همبستگی 430/0=r، متغیرهای تقویت تعاملات اجتماعی با ضریب همبستگی 323/0=r، متغیرهای تقویت تشکلات مردمی با ضریب همبستگی 287/0=r و درنهایت ظرفیت¬سازی اجتماعی با ضریب همبستگی 638/0=r با میزان مشارکت در فعالیت¬های عمرانی رابطه دارد. همچنین بر اساس یافته¬ها روستاهای آلقو و شورگل (18/4) از بیشترین تمایل به مشارکت و روستاهای آخوند قشلاق (30/2) و کوته مهر (31/2)، کمترین ظرفیت اجتماعی برای مشارکت برخوردار هستند؛ بنابراین با توجه به چنین نتایجی می توان نتیجه گرفت که رابطه¬¬ی بین ظرفیت¬سازی اجتماعی و میزان مشارکت روستائیان در فعالیت¬های عمرانی یک رابطه-ی خطی بوده و با افزایش ظرفیت¬های اجتماعی میزان مشارکت نیز افزایش می¬یابد.