مصونیت دیپلماتیک مطابق کنوانسیون 1961 وین نسبت به نمایندگان دولت ها و مأموریت های اعزامی به رسمیت شناخته شده است تا آنان بتوانند با اطمینان کامل به انجام وظایف پیش بینی شده بپردازند. دارندگان مصونیت موظف اند مقررات و قوانین دولت پذیرنده را مراعات نموده و از مداخله در امور داخلی آن دولت بپرهیزند. چنانچه این دو اصل را رعایت ننمایند و به اعمالی مبادرت ورزند که مغایر با وظایف آنان است، از مصونیت های اعطایی سوء استفاده کرده اند. این سوء استفاده ها در مواردی می تواند امنیت ملی کشورهای پذیرنده را به خطر اندازد. این پایان نامه در صدد است نقش مصونیت دیپلماتیک را در امنیت ملی با توجه به کنوانسیون های وین بررسی نماید. در این راستا پس از تشریح مفاهیم تحقیق در فصل اول، در فصول دوم و سوم به بحث درباره موارد سوء استفاده و تأثیر آن بر امنیت ملی پرداخته و به « ضمانت های اجرا » به رسمیت شناخته شده در کنوانسیون وین و بررسی مصادیق سوء استفاده پرداخته است. هر چند در برخی موارد دولت ها همچنان امنیت ملی خود را بر رعایت مفاد کنوانسیون وین ترجیح می دهند اما به طور کلی نسبت به نقض مفاد کنوانسیون وین احتیاط زیادی نشان می دهند و با توجه به منفعت های متقابلی که از اعطای مصونیت ها به هیئت های دیپلماتیک خود می برند هزینه به خطر افتادن امینت ملی را در موارد جزئی و حتی گاه شدید تحمل می نمایند لذا ضروری است کمیسیون حقوقی سازمان ملل، عزم جدی تری در اصلاح کنوانسیون وین و جعل ضمانت های موثرتر در آن داشته باشد تا از افزایش موارد و مصادیق سوء استفاده از مصونیت دیپلماتیک که حاکمیت ملی کشور پذیرنده را نقض و امنیت ملی آن را تهدید می کند جلوگیری شود.