آنتی اکسیدانها از جمله کوئرستین از آسیب سلول اسپرم توسط رادیکالهای آزاد محافظت میکنند. پژوهش حاضر نیز به منظور بررسی اثرات کوئرستین بر اسپرماتوژنز در موش صحرایی نر صورت گرفت. در این پژوهش از 50 سر موش صحرایی نر در قالب یک گروه کنترل و 4 گروه تجربی استفاده شد. محلول کوئرستین دو هفته روزانه بصورت داخل صفاقی در دوزهای 20،15،10،5 mg/kg به گروههای تجربی تزریق شد . یک هفته پس از آخرین تزریق خونگیری به منظور تعیین غلظت هورمونها انجام و سپس بیضه چپ وزن کشی شد. اسپرم های اپیدیدیمی و برشهای بافتی بیضه نیز مورد مطالعه قرار گرفت. در بررسی میزان گنادوتروپینها در سرم خون تفاوت معنی داری مشاهده نشد اما هورمون تستوسترون بویژه در دوز mg/kg 20 (0.50±6.52)( p? 0.01)افزایش یافت. در تغییرات وزنی بیضه ها تفاوت معنی دار قابل قبولی دیده نشد. تعداد اسپرمها در اپیدیدیم بویژه در دوز mg/kg 20 (1.68±51.35)( p? 0.05) و همچنین تحرک اسپرمها در دوزmg/kg 20 ( 5.91±73.88)( p? 0.001) افزایش یافت. در بررسی تعداد سلول های اسپرماتوگونی در هیچ یک از گروه ها تفاوت معنی داری دیده نشد. اما تعداد اسپرماتوسیت اولیه (7.04±118.25)( p? 0.05)، اسپرماتید (6.28±106.75)( p? 0.01) و اسپرماتوزوئید (6.30±101.75)( p? 0.001) هرسه در دوز mg/kg 20 افزایش یافت. با توجه به عدم تغییرات معنی دار گونادوتروپینها احتمالا کوئرستین بر روی محور هیپوفیز-گناد موثر نبوده است. گمان می رود کوئرستین با افزایش ترشح تستوسترون و اثرات آنتی اکسیدانی خود موجب بهبود کمی و کیفی سلول های زایا شده است.