این پژوهش با فرضیه ی تأثیرپذیری تئاتر از اندیشه و نیز تئاتر مدرن اروپا از تفکر اگزیستانسیالیسم، به یافتن حلقه های ارتباطی فهم اگزیستانسیالیسم و ابزوردیسم با تأثیر نگاه سارتر در نمایشنامه های ابزورد پرداخته است. به جهت آنکه فهم با شناخت و تأویل همراه بوده و ارتباط ما با متون نمایشی تنها با فهم امکان پذیر است، از روش هرمنوتیک بهره گرفته شد. با پیگیری چنین تفکراتی در نمایشنامه های بکت(در انتظار گودو)، یونسکو(کرگدن)، و پینتر(جشن تولد)، در نهایت این نتیجه حاصل شد که در آثار ایشان این موارد به شکل خلق معنا و تعریف انسان از دل تناقضها و نفی شرایطِ از پیش معلوم و در عمل بروز یافته است.آنها تنها مسأله ی قابل شناخت را وجود فردی نشان داده و مقهور قدرتی نماندن را با پرسش از چرایی وجود خود آغاز کرده اند.در این نمایشنامه ها قدرت، تهدید و سرکوب آگاهی فردی بواسطه ی عدم شناخت خود، رابطه ی من- دیگری، عقل گریزی، فردیت، دورویی، کشف مسأله ی انسانها از درون خود، اضطراب بشر، تنهایی، جستجوی پیوسته ی هویت فردی در پی دلهره و رنج حاصل از آگاهی، یافت شده است.عرفان ایرانی بسیار پیش از آنکه اگزیستانسیالیسم در غرب مطرح شود، با تأکید بر موقعیت و عمل، نقطه ی عزیمت خود را انسان قرار داده است. پیشنهاد این تحقیق برای پژوهشهای آتی، پیگیری این مسأله می باشد.