هدف از پژوهش حاضر بررسی مقایسه تمرین هوازی با شدت بالا (اینتروال) وشدت متوسط بر ویسفاتین سرمی، مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع دو بود. بدین منظور 24 بیمار دیابتی غیر فعال انتخاب و بطور تصادفی در یکی از سه گروه با مشخصات: گروه تجربی با تمرین هوازی با شدت بالا (اینتروال ) (8 نفر، 41 سال )و گروه با تمرین هوازی با شدت متوسط (8نفر، 41. 14 سال )و گروه کنترل (8نفر، 43. 50)قرار گرفتند. یافته¬های پژوهش نشان داد که 16 هفته تمرین هوازی تمرین با شدت بالا (اینتروال) بر میزان ویسفاتین در افراد دیابتی نوع دو (37/0p-)تاثیر معنی داری ندارد. تمرین با شدت بالا (اینتروال) بر میزان انسولین (002/0p-)و شاخص مقاومت به انسولین در افراد دیابتی نوع دو (004/0p- )تاثیر معنی داری دارد. همچنین تاثیر تمرین با شدت بالا (اینتروال)بر وزن (0001/0p- ) و شاخص توده¬ی بدن (bmi) (003/0p-) معنی دار می¬باشد. بعلاوه یافته-های پژوهش نشان داد تمرین با شدت بالا(اینتروال) بر مقدار گلوکز( 004/0p-) و درصد چربی بدن (005/0 p-) تاثیر معنی داری دارد. در مقابل تمرین نتوانست تغییر معنی داری را در مقادیر whr (16/0 p-)ایجاد کند. همچنین یافته¬های پژوهش نشان داد 16 هفته تمرین با شدت متوسط بر میزان ویسفاتین در افراد دیابتی نوع دو (82/0p-) تاثیر معنی داری ندارد. تاثیر تمرین با شدت متوسط بر مقدار انسولین(08/0p-) معنی دار نمی باشد. در مقابل تمرین متوسط بر مقاومت به انسولین(008/0p-) تاثیر معنی داری دارد. تمرین با شدت متوسط بر وزن(0001/0p-) وشاخص توده بدنی (bmi)(0001/0 p-)تاثیر معنی داری دارد. و نیز تاثیر تمرین متوسط بر مقدار گلوکز (0001/0p-)و درصد چربی بدن(002/0p-) معنی دار می¬باشد. و اما تاثیر تمرین با شدت متوسط بر whr (054/0p-) معنی دار نمی باشد. 16 هفته تمرین هوازی با شدت بالا (اینتروال )و تمرین با شدت متوسط بر روی سطوح ویسفاتین تاثیر معنی داری ندارد و ورزش با شدت بالا (اینتروال )بر روی فاکتور¬های آنتروپومتریک، ویسفاتین، انسولین و مقاومت به انسولین نسبت به ورزش با شدت متوسط در افراد دیابتی نوع دو تاثیر بیشتری دارد و همچنین فعالیت ورزشی روی بیماران دیابتی نوع دو بر کیفیت زندگی آنها تاثیر زیادی گذاشته و بهبود در کیفیت زندگی آنها ایجاد شده است.