فرآیند بهینه سازی پرتفوی، از دهه ی1950 با بیان مفهوم تنوع بخشی و ارائه ی مدل میانگین - واریانس مارکویتز، شاهد تحولات چشمگیری بوده است. سرمایه گذارانی که نظریه نوین پرتفوی را پذیرفته اند بر این باورند که حریف بازار نیستند. بنابراین انواع گوناگونی از اوراق بهادار را نگهداری می نمایند، تا بتوانند به نرخ بازدهی مطلوب که نزدیک به نرخ بازده بازار است دست یابند. تلاش گسترده ی نظریه پردازان مالی در کاربردی تر کردن مدل های انتخاب پرتفو، آنان را به سوی مدل های چند معیاره به ویژه آرمانی کشانده است. در دو دهه گذشته، برنامه ریزی آرمانی به مقدار زیادی برای حل مسائل تصمیم گیری چند معیاره به کار گرفته شده است. برنامه ریزی آرمانی در مسائل مختلفی از جمله تصمیم گیری مورد استفاده قرار می گیرد. اما مهمترین محدودیت برنامه-ریزی آرمانی غیر دقیق بودن اهداف آن است. برنامه ریزی آرمانی در سیستم هایی که چندین هدف، و اغلب متضاد با هم مورد نظر است، به کار می رود. هدف های نادقیق استفاده از برنامه ریزی فازی را ایجاب می کند. بنابراین برنامه ریزی آرمانی فازی ارائه گردید که اهداف فازی را در سطحی غیر دقیق مورد بررسی قرار می دهد. ارزیابی ساختار ارجحیت اهداف و تابع عضویت آرمان های فازی دو ویژگی بارز fgp هستند که این روش ها را از هم متمایز می نمایند. تحقیق حاضر با هدف انتخاب پرتفوی بهینه با استفاده از مدل برنامه ریزی آرمانی فازی انجام شده است. تا کنون مدل های متنوعی در زمینه انتخاب پرتفوی بهین? سرمایه گذاران ارائه شده است. داده های مورد استفاده در این تحقیق تک دوره ای و به صورت ماهانه بوده. تحقیق حاضر یک پژوهش کاربردی و روش استفاده شده توصیفی علمی می باشد. به منظور محاسبه ماتریس واریانس – کواریانس از نرم افزار های صفحه گسترده (excell) یا eviews و جهت حل مدل پیشنهادی از نرم افزارlingo استفاده شده است. نتایج فوق نشان دهنده، اثر بالای ارزش در معرض خطر مشروط در مقابل نیم واریانس می باشد. نتایج این تحقیق کارایی مدل ارائه شده در این تحقیق را نشان می دهد.