جمع گرایی همه جانبه که با شروع پسامدرن جان گرفت، صفحه جدیدی در حوزه علوم انسانی باز کرده است. با این وجود، پایه های این تغییر عظیم را می توان در اواخر قرن 19 در فلسفه پیشگامانه نیچه، مارکس و فروید یافت. با در نظر گرفتن جمع گرایی پسامدرن، از بین رفتن مفاهیمی چون دال و مد لول ، و رابطه این دو ، و همچنین انقلاب جنسی دهه 60 میلادی همزمان با شکل گیری پسامدرن می توان گفت نظریه ژیژک تحت عنوان "نشان دادن همه چیز" یا "گفتن همه چیز" در حوزه سینما و ادبیات شکل گرفته از این مسایل است. اعتراض ژیژک بر پسامدرن از میان رفتن اقتدار نمادین و یا به عبارتی "دیگر بزرگ" است که هویت فرد را از بین برده است. محقق در این مقاله سعی دارد دو رمان شکایت پرتنوی و تئاتر سبث نوشته فیلیپ راث را بررسی کند. برای این منظور، دیدگاه منتقدانه ژیژک درباره فرایند ظهور پسامدرن و در نتیجه از هم پاشیدگی روایت بزرگ به کار گرفته می شود. آنچه در این دو رمان بررسی می شود مرگ پسامدرن قدرت، از بین رفتن فردیت فرد، و همچنین نتایج آن از جمله نوروسیس، پارانویا و خودشیفتگی پاتالژیک است.تاثیر قابل توجه پسامدرن وارد حوزه مرتبط با زنان شده که رابطه میان زنانگی و مردانگی را از هم پاشیده است. در این تحقیق ظهور پدیده هایی چون زامبی ها، پسا فرانکنشتاین و مغ- فتال نیز بررسی شده است.