خانواده به عنوان مهم ترین نهاد اجتماعی، سهم به سزایی در سلامت جامعه بر عهده دارد و از آنجایی که ازدواج اولین قدم در تشکیل خانواده به شمار می رود، بسیار حائز اهمیت است. با توجه به نرخ روز افزون جدایی ها، فراگیری مهارت های لازم برای شروع و حفظ رابطه زناشویی بیش از پیش مورد توجه روان شناسان و جامعه شناسان قرار گرفته است. از این رو، هدف اصلی این پژوهش، بررسی تأثیر آموزش غنی سازی ازدواج بر کاهش تعارض، دلزدگی، افزایش صمیمیت زناشویی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان زن متأهل است. روش پژوهش شبه تجربی و طرح مورد استفاده دو گروه ناهمسان با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری 45 روزه است. گروه نمونه شامل 32 زن متأهل بودند که به صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 16 نفر) جایابی شدند. هر دو گروه، طی سه مرحله آزمون گیری، با پرسشنامه های کارکردهای روان شناختی خانواده کیمیایی (خرده مقیاس تعارض)، دلزدگی زناشویی پاینز و صمیمیت زناشویی واکر و تامپسون ارزیابی شدند. به منظور سنجش پیشرفت تحصیلی، معدل شرکت کنندگان در سال 92-91 لحاظ شد. داده های به دست آمده با روش اندازه گیری مکرر و آزمون تی تفاضل تحلیل شد. یافته های این پژوهش، نشان دهنده ی تفاوت معنادار بین دو گروه آزمایش و کنترل در سه متغیر زناشویی است. به بیان دیگر، اثر آموزش بر تعارض، دلزدگی و صمیمیت زناشویی معنادار است، این در حالی است که آموزش بر پیشرفت تحصیلی تأثیر معناداری نداشته است. در نتیجه می توان گفت، آموزش برنامه غنی سازی ازدواج مبتنی بر طرح تایم در کاهش تعارض و دلزدگی و افزایش صمیمیت زناشویی سودمند است.