تحلیلگران همواره در بررسی تهدیدات دولت و نیروهای اجتماعی پاکستان علیه امنیت ملی ایران، دیدگاهی حداقلی داشته و صرفاً به تبیین تهدیدات خاصی از حوزه دولت یا جامعه این کشور بدون توجه به منشأ تهدیدات مزبور بسنده نموده اند. توضیح آن که؛ صاحبنظران تهدیدات منبعث از نیروهای اجتماعی پاکستان را از تهدیدات دولت این کشور منفک و خارج از اراده دولت پاکستان تحلیل می نمایند. اما در پژوهش پیش رو، نویسنده ضمن درنظرداشت پیجیدگی های خاص محیط اجتماعی و سیاسی پاکستان بر این باور است که اوج تهدیدات دولت و نیروهای اجتماعی پاکستان علیه امنیت ملی ایران، در برهه زمانی بعد از انقلاب اسلامی ایران می باشد و عمده تهدیدات این دولت- کشور به علت ماهیت تجدید نظرطلبانه انقلاب اسلامی ایران و بالطبع از جانب دولت پاکستان (به عنوان یک دولت محافظه کار) قابل تحلیل است. بنابراین، بر اساس نظریه نئورئالیسم ، یافته های این تحقیق نشان می دهد که تهدیدات حاصل از بنیادگرایی اسلامی، تحرکات روزافزون تجزیه طلبانه در مرزهای شرقی و مسئله افغانستان (منافع متعارض ایران و پاکستان در افغانستان) علیه امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران، واکنش دولت و سازمان اطلاعات پاکستان (isi)در قبال تغییرات بنیادین در سیاست خارجی ایران بعد از انقلاب اسلامی در سطح نظام بین المللی بوده است. همچنین، منافع متعارض و توانایی های نابرابر دولت پاکستان با ایران در نظام بین الملل تهدیداتی از جمله حمایت دولت پاکستان از حضور نیروهای نظامی آمریکایی و ناتو در منطقه، معضلات عدیده ناشی از تسلیحات اتمی این کشور و پیامدهای ناگوار قاچاق و ترانزیت مواد مخدر را علیه امنیت ملی ایرن به وجود آورده است.