با گسترش فن آوری در زمینه های مختلف، به سامانه هایی با قابلیت های بیشتر نیاز است. سامانه های بلادرنگ در زمینه های مختلفی کاربرد دارند و یکی از بزرگ ترین مسئولیت های این سامانه ها، زمان بندی وظایف با توجه به مهلت زمانی آنها است. مسائل زمان بندی شرایط پیچیده و گاهی ناسازگار دارند، در نتیجه سامانه می بایست حتماً جواب مورد نظر را سریع و تضمین شده بدهد. سامانه های کنترل صنعتی، پزشکی، کنترل موشک و غیره از این دسته اند. برای به دست آوردن این پاسخ ها باید به محدودیت هایی که در سامانه های بلادرنگ وجود دارد از جمله: مهلت زمانی، تعداد وظایف و تعداد پردازنده ها توجه شود. بنابراین از الگوریتم های زمان بندی و با توجه به محدودیت های مسئله برای رسیدن به جواب قابل قبول استفاده می شود. تخصیص مطلوب وظایف در سامانه های چند پردازنده با محدودیت های بلادرنگ، اغلب به عنوان یک مسئله چندجمله ای غیر قطعی-سخت محسوب می شود. برای حل چنین مسائلی از روش های هوشمند استفاده می شود که الگوریتم های تکاملی در این دسته قرار دارند. این الگوریتم ها البته تضمینی نمی دهند که جواب به دست آمده بهینه باشد بلکه می توانند جواب های نزدیک به جواب اصلی را برای مسائل چندجمله ای غیر قطعی-سخت به دست آورند. الگوریتم ژنتیک به وسیله بسیاری از محققان برای حل مسئله زمان بندی وظایف استفاده شده است. هم چنین مسئله زمان بندی وظایف روی سامانه های تک پردازنده و چند پردازنده و سامانه هایی با پردازنده های موازی، الگوریتم زمان بندی ایستا/پویا با استفاده از الگوریتم ژنتیک، الگوریتم زمان بندی برای وظایف بلادرنگ نرم غیر پیش گیرانه چند پردازنده ای با استفاده از الگوریتم ژنتیک چند هدفه و روش هایی مشابه برای این منظور ارائه شده است. در پایان نامه حاضر زمان بندی سامانه های بلادرنگ چند پردازنده ای با استفاده از الگوریتم تخمین توزیع بررسی شده و الگوریتمی کارا جهت حل این گونه مسائل ارائه می شود که می تواند برای هر پردازنده ترتیبی از وظایف مشخص نموده و هزینه کل را کمینه نماید. این روش نسبت به سایر روش ها از نظر سرعت رسیدن به پاسخ مطلوب، سریع تر بوده و دارای تعداد محاسبات برازندگی کمتری است.