در دنیای امروز وجود زیرساخت ها ، تاسیسات زیربنایی و بهره گیری کامل از منابع خدادادی موجب رشد و توسعه همه جانبه ی علمی ، سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی است. کارخانجات فعال ، پالایشگاه های عظیم و نیروگاه های پر قدرت هر یک نقش بسزایی در رفاه اجتماعی و افزایش توان ملی ایفا می کنند. بی شک هرچه بر تعداد این امکانات و سرعت آماده سازی آن ها با کیفیت و هزینه مناسب افزوده شود ، هدف های پیش روی کشور دست یافتنی تر گشته و خودکفایی همه جانبه حاصل خواهد شد. قراردادهای طراحی ، تهیه و ساخت که اختصارا به پیمان epc معروفند راه کار جدیدی برای نیل به این مقصود و انجام به صرفه ی پروژه های حیاتی می باشند. epc نوعی قرارداد مهندسی و ساخت است که در آن کارفرما همه ی امور را به یکباره به پیمانکار مجرب و کارآزموده محول می نماید. در عوض پیمانکار نیز پس از انجام مراحل طراحی مهندسی ، تهیه و تامین کالا و مواد اولیه و سرانجام بنای تاسیسات و انجام خدمات مورد نظر ؛ پروژه را به انجام رسانده و ماحصل آن را به صورت یکپارچه در اختیار کارفرما قرار می دهد. در این میان تعهدات پیمانکار و کارفرما مطرح می گردد. هریک از طرفین باید تعهدات قراردادی خویش را طبق زمان های مقرر در پیمان و به طور کامل انجام دهند. محقق نشدن هریک از این امور می تواند در افزایش زمان مورد انتظار جهت اتمام پروژه و سرباری هزینه ها ، دخیل باشد. در این پژوهش تعهدات هریک از طرفین ، مسئولیت های ایشان و ضمانت های اجرایی مقرر قانونی و قراردادی عدم ایفای آن ها مورد بررسی قرار گرفته است. برای انجام این کار از منابع موجود در این زمینه که عمده ی : آن بخشنامه ی ضوابط اجرای روش طرح و ساخت در پروژه های صنعتی ( نشریه 5490 سازمان مدیریت و برنامه ریزی سابق ) ، همچنین الگوی بین المللی طراحی شده در زمینه پروژه های مهندسی تحت عنوان قرارداد تیپ فیدیک ، استفاده شده است.