با هجوم نیروهای انگلیس و شوروی در شهریور 1320-ش و سقوط حکومت رضا شاه، فعالیت های سیاسی در ایران وارد مرحله ای تازه شد. از این زمان تا سال 1332-ش قدرت سیاسی نه در اختیار محمد رضا شاه، بلکه در بین مجلس، دربار، کابینه و سفارت خانه های خارجی دست به دست شد. در این سیزده سال کشور دچار بحران ها و آشوب های سیاسی و اجتماعی زیادی شد و به صورت صحنه کشمکش های شدیدی در آمد. استان کرمان نیز از این امر مستثنا نبود و از فضای باز سیاسی به وجود آمده تاثیر پذیرفت. احزاب و گروه های سیاسی نوظهوری مانند حزب توده، حزب دموکرات و حزب زحمتکشان تشکیل شده و به نشر آرا و اندیشه های خود در جامعه پرداختند. فعالیت این احزاب اغلب در تضاد با منافع یکدیگر صورت گرفت که سبب بروز درگیری و برخورد میان طرفداران این احزاب گشت. انتشاز روزنامه ها نیز رونقی تمام پیدا کرد و فعالان سیاسی و احزاب کرمان با انتشار روزنامه به عنوان ارگان حزب، به بیان آرا و دیدگاه های خود پرداخته و با تمام نیرو و امکانات وارد صحنه سیاست شدند. روزنامه های زیادی با گرایش ها و جهت گیری های متمایز منتشر شد که بیانگر تفکرات احزاب، گروه ها و شخصیت های فعال سیاسی است. شخصیت های تازه ای از جمله جواد صاحب اختیاری و مظفر بقایی به نقش آفرینی در فضای باز سیاسی ایجاد شده پرداختند و با پشتیبانی احزاب و گروه ها و نیز انتشار روزنامه در صدد گسترش نفوذ و قدرت خود در میان مردم برآمدند. فعالیت های سیاسی این افراد عاملی برای توسعه فعالیت های سیاسی، ایجاد فضای آشوب و تشنج و همچنین سبب بروز اختلاف و دو دستگی در میان مردم کرمان بود.