ادبیات فارسی را می توان یکی از مهمترین و ژرفترین بسترهای فرهنگی در طبیعت ستایی و طبیعت گرایی و تقدیس طبیعت بر شمرد . البته این تجلیات طبیعی عمدتاً در شعر فارسی تجلی و بازتاب داشته اما «نثر» نیز به فراخور حال بسیار رنگ طبیعی یافته و ای بسا گاه تنها به توصیف و تشبیه یا تقدیس جلوه های حیات طبیعی می پرداخته است . از درخت و گل و بلبل و خورشید و ماه در شعر طبیعت گرا و تغزلی فارسی تا شب و باد و زمستان و .....در شعر معاصر ، همیشه طبیعت زنده و حاضر است . توصیف طلوع و غروب خورشید یکی از زمینه های تصویر آفرینی زیبا در ادب فارسی می باشد . در این پژوهش ، جلوه های زیبای طلوع و غروب خورشید در آثار ادبی برجسته ی نظم و نثر سبک خراسانی بررسی می شود ، تا خیالپردازی شاعران و نویسندگان توانا در آفرینش این جلوه های زیبا نشان داده شود، و تفاوت دیدگاه آنان بیان گردد.