تغییر و دگرگونی که در زندگی مردم رخ می دهد، پیدایی وسایلی که جابجایی انسان را آسان می سازد، رسانه ها و وسایل ارتباط جمعی، همگی سبب نزدیک شدن افکار و شیوه های بین مردم به یکدیگر شده و از ویژگی های گویش ها کاسته است. بسیاری از اصطلاحات به علت بیرون رفتن مصادیق آن ها درزندگی مردم، برای اهل گویش، بیگانه و ناآشنا شده است. در سروده های شاعران محلی سرای، اصطلاحات محلی و نام های تغییراتی به چشم می خورد که اندک اندک از گویش مردم شوشتر بیرون رفته، اما ذوق های سایمی همچون ذوق شاعران شیرین گفتار ما، با آوردن اصطلاحاتی از بازی ها، خوراکی ها و تعبیراتی از وسایل زندگی، شادی ها و غم های مردم در سروده های خود حافظ و نگهداری گویش شوشتری شده اند. هدف از این پژوهش، ایجاد زمینه ای بوده است برای تدوین تاریخ ادبیات محلی، معرفی میزان هنر شاعران محلی سرای شوشتر و استخراج بخشی از لغات کهن فارسی که در شعر این شاعران بکار رفته و در گویش شوشتری کاربرد دارد اما در زبان فارسی استعمال ندارد. فصل اول این پایان نامه مختصری است درباره تاریخ و جغرافیای شوشتر از نظر موقعیت جغرافیایی، آب و هوایی، تاریخ بنای شوشتر وجه تسمیه آن و مشاهیر بزرگان شوشتر. در فصل دوم به نظام آوایی گویش شوشتری، شامل صامت ها و مصوت های گویش شوشتری پرداخته شده است. در فصل سوم دگرگونی های آوایی گویش شوشتری، شامل: ابدال، قلب، تخفیف، افزایش و ادغام بررسی شده است. در فصل چهارم شاعران محلی سرای شوشتر که عبارتند از: ملا صالح، ملا حسن شوشتری، محمد باقر نیرومند ، عیدی شیرافکن، عیسی سجادی، محمد باقر محب زاده، حسن آذریان، غلامرضا موذن و محمد علی مهدی آبادی معرفی شده اند و اشعار آن ها از لحاظ محتوا و سبک و موضوع مورد بررسی قرار گرفته است. برای سهولت در خواندن و درک بهتر اشعار شوشتری موجود در این پژوهش، اشعار به فارسی ترجمه شده و به صورت آوانگاری آورده شده اند. در پایان واژه نامه ای از لغات شوشتری موجود در این پژوهش آورده شده است.