سندروم درد پتلوفمورال یکی از رایج ترین آسیب های مفصل زانو است که در سن جوانی و بیشتر در میان زنان شایع است. به دلیل وجود درد، ضعف عضلانی و عملکرد حرکتی این افراد در انجام فعالیت های روزمره دچار مشکل می¬شوند. هدف از مطالع? حاضر مقایس? دو روش تمرین در محیط آب و خشکی بر بهبود میزان درد و عملکرد حرکتی وزنه برداران مبتلا به سندروم درد پتلوفمورال است. در این تحقیق که به روش نیمه تجربی انجام شد، 30 وزنه بردار مبتلا به سندروم درد پتلوفمورال شرکت کردند و به صورت تصادفی در سه گروه تمرین در آب، تمرین در خشکی و کنترل تقسیم شدند. گروه¬های تجربی به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه تمرین دریافت کردند. از پرسشنامه های درد vas و عملکرد حرکتی کوجالا kujala قبل و بعد ازاجرای دور? تمرینی به ترتیب برای ارزیابی میزان درد و عملکرد حرکتی استفاده شد. در این مطالعه برای مقایسه پیش آزمون و پس آزمون گروه های شرکت کننده در پژوهش از آزمون تی وابسته و برای مقایسه تفاوت های بین هم? گروه ها از آنالیز واریانس یکطرفه و برای مقایس? تفاوت های بین دو گروه از آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها و انجام آزمون های آماری لازم از نرم افزار spss20 استفاده گردید. سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد. گروه¬های تجربی پس از هشت هفته تمرین تقویتی در میزان درد و عملکرد حرکتی تفاوت معناداری نسبت به پیش آزمون خود نشان دادند ولی در گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد. مقایسه داده های پس آزمون بین دو گروه تجربی در مقیاس درد و عملکرد حرکتی تفاوت معناداری را نشان نداد، اما هر دو گروه نسبت به گروه کنترل تفاوت معناداری در متغیرهای مورد نظر داشتند. بر اساس یافته های این پژوهش، انجام تمرین در هر دو محیط آب و خشکی موجب کاهش میزان درد و بهبود عملکرد در مبتلایان به سندروم درد پتلوفمورال می شود.

حمل بار به طرق مختلف آن، از زندگی روزمره انسان ها جدا نیست و در این میان، حمل کوله پشتی یکی از مصادیق شایع آن است. حمل کوله پشتی در وضعیت های نامطلوب و یا با وزن زیاد عامل موثری در ایجاد دردهای اسکلتی – عضلانی است. تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر حمل بار کوله پشتی با اوزان مختلف، بر روی ارتفاع قد، زوایای پاسچرال (راستای قامت) و الگوی راه رفتن دانش آموزان پسر روستایی به شیوه حمل یک طرفه در مقایسه با حمل دوطرفه انجام شده است. بدین منظور، 20 دانش آموز سالم (میانگین سنی 5/1 ± 3/12 سال) به صورت تصادفی انتخاب شدند. هر یک از آزمودنی ها کوله پشتی هایی را به دو شیوه حمل با اوزان 0، 10، 15 و20 درصد وزن بدن و با سرعت 1/1 متر بر ثانیه بر روی تردمیل به مدت 30 دقیقه راه رفتن حمل کردند. از آزمودنی ها در حال راه رفتن فیلم برداری شد. تجزیه و تحلیل سینماتوگرافی فیلم های گرفته شده با نرم افزار دارت فیش انجام گرفت. سرانجام در تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغییره (macova) مشخص شد که حمل یک طرفه کوله پشتی – در مقایسه با حمل دوطرفه آن - باعث کاهش ارتفاع قد (p < 0/05)، افزایش خم شدن زاویه بالاتنه (p < 0/05) و افزایش زاویه خم شدن زانو (p < 0/05) می شود. هم چنین مشخص شد شیوه حمل یک طرفه در مقایسه با حمل دوطرفه تأثیر معنا داری در میزان زاویه دورسی فلکشن و پلنتارفلکشن مچ پا ایجاد نمی کند (p > 0/05). علاوه بر این، شیوه حمل یک طرفه باعث کاهش فاصله یک طول گام و افزایش تواتر گام در دقیقه نسبت به حمل دوطرفه می شود(p < 0/05). بر اساس نتایج پژوهش حاضر، توصیه می شود که دانش آموزان حتی الامکان از هر دوبند کوله پشتی خود به شیوه حمل دوطرفه استفاده کنند.

هدف از این تحقیق بررسی و تاثیر حرکات منتخب کششی بر تعادل، تنش عضلانی و راه رفتن اندام تحتانی بیماران همی پلژی اسپاستیک است. به این منظور 30 بیمار همی پلژی با میانگین سنی 56/27 با نظر متخصص از بین بیماران داوطلب همی پلژی واقع در مرکز نگهداری و توانبخشی بالای 14 سال راد کرمانشاه انتخاب گردید. انتخاب بیماران بر اساس گذشت یک سال از سکته مغزی، سن بین 30-20 سال، توانایی ایستادن با چشم باز و پاهای جدا ازهم حداقل به مدت 20 ثانیه، توانایی فهم آموزش ها و تغییر جهات ساده و نداشتن برنامه فیزیوتراپی در طی مطالعه انجام گرفت. بیماران بصورت تصادفی در یکی از دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند و تعادل، تنش عضلانی و راه رفتن آنها به ترتیب با مقیاس های تعادلی برگ(bbs)، مقیاس اصلاح شده تنش عضاتنی آشورث(mas)و مقیاس تینتی(tinti) قبل و بعد از 8 هفته تمرینات کششی ارزیابی گردید. بعد از تمرینات و انجام پس آزمون پیشرفت خوبی در گروه تجربی دیده شد بطوریکه میزان تعادل 9/16 درصد و راه رفتن 30 درصد در این گروه بهبود یافت. تنش عضلانی هم به میزان 75/60 درصد کاهش یافت(p<0.05). در گروه کنترل هیچ تفاوت معنی داری بین پیش آزمون و پس آزمون مشاهده نشد(p>0.05). برای بررسی تفاوت موجود در متغیر وابسته اندازه گیری شده بین پیش آزمون و پس آزمون هر گروه، از t هم بسته و برای بررسی تفاوت نمرات مربوط به تفاوت پیش آزمون و پس آزمون 2 گروه با همدیگر، از t مستقل استفاده شده است.

مفصل شانه به دلیل ساختار آناتومیکی خاصی که دارد، یکی از متحرک ترین مفاصل بدن و در معرض بیشترین آسیب است. علاوه بر این نسبت به دیگر مفاصل بدن انسان از دامنه حرکتی (rom) بیشتری برخوردار است که به بی ثباتی ذاتی آن منجر می شود. ثبات آن بیشتر با عناصر لیگامنتی و عضلاتی از قبیل روتیتور کاف ها تأمین می شود. اگرچه درد شانه در افراد سالم ورزشکار و غیر ورزشکار به طور متداول گزارش شده است، اما میزان شیوع آن در افراد و ورزشکاران ویلچری بیشتر است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر یک دوره تمرین مقاومتی منتخب ناحیه شانه بر قدرت، درد و عملکرد افراد استفاده کننده از ویلچر دستی است. در این تحقیق که به روش نیمه تجربی انجام شد، 20 نفر از افراد دارای ضایعه نخاعی استفاده کننده از ویلچر دستی که درد ناحیه شانه داشتند(سنجش میزان درد توسط پرسشنامه wuspi) انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. جهت سنجش قدرت ناحیه شانه از دینامومتر دستی نیکلاس، میزان درد ناحیه شانه از پرسشنامه wuspi و عملکرد ناحیه شانه از پرسشنامه جراحان شانه و آرنج آمریکا ases قبل و بعد از دوره تمرینی در هر دو گروه استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل دادها از آمار استنباطی تحلیل کوواریانس و ضریب همبستگی پیرسون جهت مقایسه ی میانگین های بین دو گروه با استفاده از نرم افزار spss نسخه 18 انجام شد. سطح معنی دار 05/0 در نظر گرفته شد. گروه تجربی پس از انجام هشت هفته تمرین مقاومتی سه بار در هفته در مقیاس های قدرت، درد و عملکرد تفاوت معنی داری نسبت به پیش آزمون خود نشان دادند ولی در گروه کنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد. مقایسه داده های پس آزمون گروه تجربی نسبت به همدیگر نشان داد که بین داده های مربوط به قدرت، درد و عملکرد همبستگی معنی دار منفی و ناقص وجود دارد. با توجه به نتایج، انجام تمرین مقاومتی که منجر به افزایش قدرت ناحیه شانه افراد ویلچری دچار ضایعه نخاعی، کاهش درد ناحیه شانه و بهبود عملکرد حرکتی این افراد می شود. ازاین رو برای بهبود عملکرد حرکتی و کاهش درد ناحیه شانه افراد ویلچری دچار ضایعه نخاعی، پیشگیری از مشکلات آتی در ارتباط با درد شانه و محدودیت عملکردی استفاده از تمرین های مقاومتی پیشنهاد می گردد.

چکیده مقدمه: انسان برای ایجاد حرکت به ثبات در ستون فقرات نیازمند است و این ثبات به قدرت، توان، استقامت و تعادل در عضلات مرکزی وابسته است، در نتیجه عضلات مرکزی بدن جهت ایجاد یک سطح اتکای باثبات برای انجام حرکات متناسب اندام ها ضروری هستند. خستگی این عضلات ممکن است بر فعالیت افراد و به خصوص ورزشکاران اثرگذار باشد، بنابراین هدف از این تحقیق بررسی اثر خستگی عضلات مرکزی بدن بر تعادل، استقامت و توان زنان ورزشکار بود. روش ها: آزمودنی های این پژوهش 30 دانشجوی زن رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه رازی بودند که بر طبق معیار های ورود به تحقیق برای شرکت در مطالعه حاضر انتخاب شدند. در جلسه اول آزمون های تعادل ایستا و پویا (آزمون ایستادن روی یک پا و تعادلy)، استقامت (آزمون های استقامت عضلات خم کننده تنه، بازکننده تنه، عضلات جانبی راست، عضلات جانبی چپ) و توان (پرتاب توپ طبی به جلو و پهلو) را در شرایط عادی (بدون خستگی) انجام دادند. در جلسه دوم، ابتدا ورزشکاران در پروتکل خستگی عضلات مرکزی که شامل هفت حرکت تمرینی بود شرکت کرده و بلافاصله آزمون-های تعادل ایستا و پویا را انجام دادند. در جلسه سوم، در پروتکل خستگی عضلات مرکزی بدن شرکت کرده و بلافاصله آزمون های استقامت عضلات تنه مک گیل را انجام دادند. در جلسه چهارم بعد از خسته کردن عضلات مرکزی بدن بلافاصله آزمون های توان عضلات مرکزی از آزمودنی ها گرفته شد. برای مقایسه ی نتایج پیش آزمون و پس آزمون، قبل و بعد از پروتکل خستگی عضلات مرکزی از روش t وابسته استفاده شد و در سطح معنی داری(05/0p?) تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که پروتکل خستگی عضلات مرکزی بدن موجب کاهش معنی داری با اندازه اثری بزرگ در نمرات تمامی آزمودن های تعادل (ایستا و پویا) ، استقامت و توان شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق می توان چنین جمع بندی نمود که به طور کلی خستگی موجب کاهش اجزای ثبات مرکزی می شود، در نتیجه مربیان باید از روش هایی برای افزایش توانایی ورزشکاران برای مقابله با خستگی استفاده کنند. کلید واژه ها: عضلات مرکزی بدن، خستگی، تعادل ایستا، تعادل پویا، استقامت، توان، زنان ورزشکار.