تحقیق حاضر روی 50 نفر از زبان آموزان ایرانی با دانش زبانی سطح متوسط انجام شده است. زبان آموزان که در بازه سنی 16 تا 33 سال قرار داشتند به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. از دانش آموزان گروه کنترل خواسته شد تا به قدرت مهارت صحبت کردن خود که به صورت قطعات صوتی ضبط شده بود یک نمره بین 20 تا 60 بدهند. از سوی دیگر ، شرکت کنندگان گروه تجربی یک توصیف کننده مهارتهای لازم برای دریافت هر کدام از این نمرات در اختیار داشته و بر مبنای آن خود را ارزیابی کردند. بعد از شرکت در یک دوره فشرده آشنایی با مهارتهای مختلف خودارزیابی ، زبان آموزان گروه تجربی یکبار دیگر همان قطعات ضبط شده خودرا بررسی و دوباره ارزشیابی کردند. علاوه بر این ، برای دنبال کردن هر گونه تغییر در نگرش زبان آموزان نسبت به دوره و عمل خودارزیابی از هر دوگروه خواسته شده تا پرسشنامه هایی که سوالاتی راجع به این موضوع در آن موجود بود را پر کنند. نتایح تجلیل داده ها نشان داد که آموزش خودارزیابی باعث تغییر نگرش زبان آموزان بویژه در رابطه با حس استقلال و اعتماد به نفس شد. نتایج این تحقیق همجنین بهبود نسبی ، ولی نه از نظر آماری قابل توجه، در فاکتور همگرائی نمرات زبان آموزان و ممتحنین با تجربه پس از گذراندن دوره آموزشی در مهارت خودارزیابی را یاد آوری نمود. لذا، محقق بر این باور است که فراهم آوردن امکان آشنائی مدرسین و دانش آموزان با مهارت خودارزیابی کمک بسیار مهمی برای بهبود فضای آموزش می باشد. حتی اگر دانش آموزان در ارزشیابی خود دچار اشتباه شوند، که با توجه به عدم تجربه و مهارت کافی آنها غیرقابل اجتناب به نظر می رسد، افزایش شاخصهای رفتاری مانند حس استقلال و اعتماد به نفس ، باورپذیری توانائی ها و مسئولیت پذیری در قبال آموزش از عمده جنبه های مهمی هستند که فرآیند خودارزیابی به شکل گیری آنها کمک می کند.