اینشتین در ابتدا جمله ی ثابت کیهانی را در سال 1917 در معادلات خود وارد کرد تا با اثر گرانشی مقابله کند وعالمی ایستا را به وجود آورد.اما کشف ادوین هابل درباره انبساط عالم ، اینشتین را متقاعد ساخت که حضور این جمله غیر ضروری است, اما بعدا دانشمندان با کشف شتابداربودن انبساط جهان آن را به عنوان فرضیه ای جهت توضیح شتاب انبساطی پذیرفتند و دریافتند که در مکانیک کوانتومی می توان این ثابت را به آسانی با اثرات ذراتی که به طور خود به خود، در کل فضای تهی ظاهر ونا پدید می شوند یکی پنداشت.آنها ذرات مجازی خوانده می شوند وانرژی وابسته به فعالیت خلق وفنای آنها ما را به درک منبع انرژی رانشی خلأ رهنمون می سازد اما متاسفانه بین مقادیر کوانتومی ومقادیر لازم جهت شتاب کنونی جهان به تفاوتی از مرتبه 120 می رسیم که به نظر می رسد با مشکل بزرگی مواجه هستیم که به مسئله ثابت کیهانی معروف است.البته، ما به طور ضمنی فرض کرده ایم که معادلات اینشتین در مقیاس های طولی بزرگ معتبر است، این فرض ممکن است درست باشد،یا نباشد. بنابراین می توان روش جایگزینی را معرفی کرد که با اصلاح نظریه ی گرانش در فواصل بزرگ,انرژی کوانتومی خلأ منجر به افزایش انحنا فضازمان نمی شود.ما نشان می دهیم که مسئله ثابت کیهانی را می توان در یک مدل پوسته ای با حجم نامحدود ابعاد اضافی حل کرد، که درآن نظریه میدان استاندارد روی پوسته محدود شده است درحالیکه گرانش در توده هم انتشار می یابد وگرانش چهاربعدی روی پوسته را با اضافه کردن یک جمله القایی به کنش روی پوسته، به طور سازگار با معادلات اینشتین بدست می آوریم.