محله دارآباد تهران از لحاظ زیست محیطی داری ظرفیت های بالاو به منزله تنفسگاه شهر و منطقه محسوب شده، از جنبه اجتماعی نیز دارای ساکنینی با حس تعلق به محله خویش و فرهنگ غنی و مشتاق به مشارکت در فرآیندهای جمعی بوده و از منظر اقتصادی دارای ظرفیت های بی نظیر گردشگری است. لیکن چندی است که سرزندگی و نشاط آن، با روند رو به رشد ساخت و سازها و تخریب باغات و فضاهای بکر و درختان از بین رفته است و عدم رسیدگی به این دو موجب زوال و نابودی بستر طبیعی این محدوده می گردد. بنابراین اتخاذ روش ها و سیاست هایی که بتواند ضمن ایجاد پیوند قوی بین محیط طبیعی و بافت شهری موجب ارتقاء کیفیت زیست محیطی آن شود، حائز اهمیت است. به نظر می رسد ایده دهکده شهری که هدف اصلی آن تلفیق ویژگی های مثبت روستا و امکانات شهری می باشد، بتواند الگویی مناسب در راستای تحقق توسعه پایدار در این گونه بافت ها باشد. در این پژوهش سعی بر آن خواهد بود که با استفاده از مبانی نظری، ضمن باز شناسی مفهوم و معیارهای الگوی دهکده شهری، به ارائه راهکارهایی برای دستیابی به راهبردهای تحقق پایداری در محله دارآباد و بافت هایی از این دست پرداخته شود. از این رو با توجه به راهکارهای پیشنهادی و بومی سازی آنها در نمونه های خودی و بر طبق ویژگی های سایت و تطبیق با نیازهای ساکنان بومی، اهدافی تبیین گشته و سیاست هایی جهت دستیابی آنها تبیین می گردد و در ادامه پس از ارائه آلترناتیوهای پیشنهادی در محدوده مورد مطالعه از لحاظ کاربری، دسترسی، کیفیت ابنیه و ... به طراحی قسمت هایی از بافت روستایی دارآباد و ارائه جزئیات طراحی در این زمینه می پردازیم. یافته های تحقیق نشان می دهد که تحقق ضوابط و اصول الگوی دهکده شهری در هر منطقه بر پایه نه اصل به شرح زیر می باشد: 1- احترام به حفظ محیط زیست و توجه به عوامل زیست محیطی 2- استفاده کارآمد از منابع زمین و انرژی و کاربرد انرژی های نو 3- خودکفایی نسبی 4- مشارکت مردمی 5- تاکید بر مقیاس انسانی، صمیمیت و هویت 6- ابعاد و اندازه مشخص با نحوه روشنی از استقرار واحدهای همسایگی 7- محیطی پیاده مدار با تأکید بر حمل و نقل عمومی 8- اختلاط مناسب کاربری اراضی و ابنیه 9- فرم فشرده با توسعه مناسب فضا و توده. کلمات کلیدی : ایده دهکده شهری وتوسعه پایدار، واحد همسایگی و بافت روستایی