چکیده پس از مبعوث شدن حضرت محمد (ص) به رسالت و گذراندن دوران تبلیغ دوگانه ی مخفیانه و آشکار، عملاً اسلام به عنوان نهادی قابل تأمّل در جامعه ظهور پیدا نمود که هیچ کس یارای به حساب نیاوردن آن را نداشت و حتی در زمان نوپائی آن نیز، در معادلات گروه ها، قبایل، پیمانها، دوستی و دشمنی ها تاثیر گذار و قابل اعتنا به آن نگاه می شد. تا هجرت به یثرب، دشمنی با پیامبر (ص) و یارانش، به اذیت، آزارهای جسمی آذوقه ای و به نوعی شخصی و فردی ختم می گردید که با هدایت و درایت حضرتش و با الهام از وحی و نویدهائی که خداوند متعال به حضرت محمّد (ص) ابلاغ می فرمود و علی رغم سختی ها و شدائد آن، به پایان رسید. پس از هجرت و تشکیل دولت اسلامی و استقرار در مدینه و علی رغم پذیرفتن ظاهری این موضوع توسط مشرکین قریش و قبایل دیگر در سرزمین حجاز، لیکن به دلیل از میان رفتن منافع دنیوی آنها، بر هم خوردن قواعدی مانند برده داری، ابلاغ برابری همه انسانها در شئون دنیوی، برتری انسان ها براساس تقوا و از اینگونه مطالب، نه تنها آتش خشم، دشمنی و کینه ی آنها نسبت به حضرت محمّد (ص) و آئینش کاسته نشد، بلکه مانند آتشی در زیر خاکستر، در انتظار زمانی برای بروز و ظهور واظهار وجود بودند. حضرت محمّد (ص) به دلیل عقبه ی قبل از رسالتش (محمّد امین) و همچنین ابلاغ رحمه للعالمینی اش، همواره در صدد بود تا از هر نقطه و نکته ای برای دست گیری و راهنمایی بندگان استفاده نماید و در این راه نیز، هر گونه سختی و مشقّت را بر جان خرید. علی ایحال ، علی رغم موارد مذکور و به دلیل فرهنگ حاکم بر قبایل و ... گریزی از بعضی اقدامات منجمله بروز جنگ و ... وجود نداشت که حضرت محمّد (ص) را مجبور به ورود در ورطه ای که خوشایندش نبود، می کرد. در این تحقیق سعی گردیده تا روشن گردد که دین اسلام و پیامبر آن، هیچگاه به دنبال جذب افراد و گسترش حوزه ی خود با ابزار زور و قوّه قهریه نبوده و همواره از این نکته پرهیز داشته است و بالعکس آن، علی رغم همه مشقّات ، پیامبر (ص) در هیچ کدام از درگیری ها منجمله جنگهای بدر، اُحد، خندق و خیبر و ... آغاز کننده ی جنگ نبوده و تنها به دفاع از خویش و آئین الهی همت گماشته است. کلیدی واژه ها:اسلام – پیامبر - جنگ - دفاع - سیاست – نظامی – دشمن- مسلمانان- دشمنان