هدف از انجام تحقیق، بررسی تاثیر بازخورد خود کنترل و آزمونگرکنترل در یادگیری یک تکلیف پرتابی در کودکان مبتلا به فلج مغزی همی پلژی اسپاستیک ( shcp ) بود. به منظور دستیابی به اهداف پژوهش، با استفاده از روش نمونه¬گیری غیر احتمالی و از نوع در دسترس و هدفمند، 32 کودک shcp با دامنه سنی ( 10 – 8 ) از کلینیک های تحت نظارت بهزیستی شهر اهواز انتخاب شدند. پس از نشان دادن چگونگی انجام تکلیف پرتابی، به شرکت کنندگان یک پیش آزمون با 12 کوشش جهت همگن ساختن شرکت کنندگان انجام شد. نمره آن ها به عنوان پیش آزمون ثبت گردید. سپس، به طور تصادفی در چهار گروه ( خود کنترل 50 %و75%، آزمونگرکنترل 50% و75% ) قرار گرفتند تا در مراحل اکتساب و یادداری مورد بررسی قرار گیرند. کودکان گروه خود کنترل در طول مرحله اکتساب در صورت نیاز درخواست بازخورد کردند. در مقابل، شرکت کنندگان در گروه آزمونگرکنترل برنامه بازخورد را بانظر آزمونگر بدون هیچ گونه اختیاری دریافت می کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش¬ تحلیل واریانس یکراهه در مراحل پیش آزمون و یادداری استفاده گردید. و از آزمون تحلیل واریانس یکراهه با اندازه¬گیری تکراری روی عامل بلوک¬ها برای تحلیل داده¬های مرحله اکتساب استفاده گردید. بر اساس نتایج بدست آمده، بین شرکت¬کنندگان در هر چهار گروه در مرحله پیش آزمون (35/0 p=)، تفاوت معناداری مشاهده نشد. ولی در مرحله ی اکتساب (001/0p=) و مرحله ی یادداری (001/0 p=) بین میانگین پرتاب های هر چهار گروه تفاوت معناداری مشاهده شد. یافته های تحقیق ما نشان داد که تمرین برای کودکان فلج مغزی در شرایط بازخوردی پرتواتر و شرایط خودکنترل بهتر از شرایط آزمونگرکنترل بود. این نتایج موید اصل قانون توانی تمرین می¬باشد که در ابتدای تمرین پیشرفت قابل ملاحظه¬ای در عملکرد افراد نو آموز مشاهده می¬شود.