در محیط تجارت کنونی، بیش از هر دوره و زمان گذشته، تنها چیزی که ثابت و پایدار مانده است همان پدیده «تغییر» است. سازمانها نیز آموخته اند که در این محیط تنها شرط بقایشان این است که باید از زاویه دید دیگران به دنیا بنگرند و بدین گونه مزیت رقابتی برای خود به دست آورند. در این وادی سازمانهای دولتی نه تنها استثناء نمی باشند، بلکه با توجه به اینکه آنان نقش ارزش آفرینی در سطح جامعه را نیز بر عهده دارند، مسئولیتی خطیرتر بر عهده دارند. تعدادی از این سازمانها با آشنایی به نقش و جایگاه خود در جامعه از ابزارهای مدیریتی مختلفی استفاده می نمایند تا بتوانند در مقابل مسئولیت اجتماعی خود پاسخگو باشند. یکی از این ابزارهای مدیریتی، برنامه استراتژیک می باشد که تعدادی از سازمانهای دولتی ایرانی از جمله، شرکت توزیع نیروی برق مشهد از آن برای رسیدن به چشم اندازی که برای خود ترسیم نموده است، استفاده می نماید. هدف پژوهش حاضر شناسایی موانع جاری سازی برنامه استراتژیک در شرکت توزیع نیروی برق مشهد است. محقق از روش تحقیق کیفی و تفسیری با رویکرد پدیدارنگاری برای جمع آوری داده های تجربی استفاده کرده است. جمع آوری داده ها، از طریق مصاحبه انفرادی نیمه ساختار یافته با یازده نفر از مشارکت کنندگان که به روش گلوله برفی شناسایی، و بر حسب قاعده اشباع انجام گرفت. سپس مصاحبه ها با استفاده از نرم افزار تحلیل داده های کیفی nvivo کدگذاری گردید. در نهایت این موانع در هشت گروه موانع فرهنگی، موانع ساختاری، موانع مدیریت منابع انسانی، موانع موجود در مسیر اندازه گیری اثربخشی اقدامات، فقدان منابع کافی جهت جاری سازی برنامه استراتژیک، موانع مدیریتی، تدوین نامناسب برنامه استراتژیک و موانع محیط عمومی تقسیم بندی گردیدند.