تحقیق حاضر به منظور اثربخشی آموزش تاب آوری بر رابطه مادر – کودک در مادران با کودکان کم توان ذهنی انجام شد. در این پژوهش شبه آزمایشی، 52 مادر به روش نمونه گیری در دسترس از مادران مراجعه کننده به مرکز توانبخشی روزانه شهرستان بابل انتخاب و به صورت تصادف در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند. تمامی مادران پرسش نامه رابطه مادر – کودک راس (1961) را تکمیل کردند. گروه آزمایش در 12 جلسه (هفته ای 2 جلسه؛ هر جلسه 70 دقیقه) در برنامه آموزش تاب¬آوری تحت آموزش قرار گرفتند و مادران گروه کنترل در طی مدت انجام پژوهش هیچ¬گونه آموزش مشابه ای را دریافت نکردند. پس از پایان جلسات آموزشی، مجدا تمامی مادران پرسش نامه را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از روش کوواریانس چند متغییری تحلیل شدند. نتایج حاکی از این بود که آموزش تاب آوری موجب افزایش پذیرش (005/0>p) و کاهش حمایت افراطی (005/0>p)، سهل گیری بیش از حد (005/0>p)، و طرد (005/0>p)، مادران گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه شده است. در مجموع می توان نتیجه گرفت که آموزش تاب آوری موجب بهبود رابطه مادر – کودک در مادران با کودکان کم توان ذهنی شده است.