یکی از کارویژه های ذاتی دولت، تأمین رفاه و آسایش شهروندان است؛ به طور طبیعی، هیچ دولتی از گذر تلاشی که در جهت رفاه اقتصادی و اجتماعی جامعه انجام می دهد، مورد انتقاد و اعتراض قرار نمی گیرد مگر در 2 زمینه؛ زمینه اول اینکه سیاست ها و اقدامات دولت برای رفاه مردم ماهیت سیاسی داشته باشد و از این منظر بهره برداری سیاسی برداشت شود. زمینه دوم اینکه سیاست ها و برنامه های دولت با فرض نداشتن اهداف سیاسی خاص، جنبه واکنشی، مقطعی، بخشی، غیرکارشناسی و مهم تر از همه تسکینی داشته باشد. در هر دو زمینه اقداماتی که در جهت رفاه اقتصادی و اجتماعی صورت می گیرد، نه تنها زمینه رفاه واقعی مردم را فراهم نمی سازد بلکه از یک سو موجبات هدررفتن منابع و امکانات به دلیل عدم سیاستگذاری و اجرای درست و هدفمند می شود. از سوی دیگر این مساله موجب تشدید نارضایتی عمومی به دلیل بالارفتن سطح انتظارات ناشی از رویکرد توده گرایی توأم با وعده گرایی و همچنین عدم ایجاد ترتیبات و زیرساخت های لازم برای رفاه اقتصادی و اجتماعی پایدار و دائمی می شود. در این فصل ابتدا به ارائه بیان مسأله می پردازیم. در ادامه سوابق مربوط و فرضیه ها ارائه خواهد شد. سپس، اهداف تحقیق و جنبهء نوآوری و جدید بودن تحقیق مورد بررسی و ارزیابی قرار می گیرد.