محور اصلی پژوهش حاضر بررسی تأثیر برداشت سنایی از عشق بر نگرش عطّار و مولوی به این مفهوم است. در این پژوهش پس از یافتن و طبقه بندی استعاره های شناختی به کاررفته در توصیف عشق در غزل های سه شاعر، نوع نگاه هر یک از سه شاعر به عشق بر اساس فراوانی و نوع نمود هر استعاره در غزلیات آنان تبیین شده است. در پایان با بررسی سیر نزولی یا صعودی فراوانی هر استعاره از سنایی تا مولانا و با توجّه به تفاوت نوع نمود برخی استعاره ها در غزل سه شاعر، در مورد تطوّر مفهوم عشق در غزل عارفانه از سنایی تا مولانا نتیجه گیری شده است. بر اساس نتایج این پژوهش، تفکّر عاشقانه از سنایی تا مولانا از عشق به مثابه زهد به سمت عشق به مثابه وجد حرکت می کند.