مقدمه: خستگی یکی از شایعترین مشکلات بیماران مبتلا به ام.اس می¬باشد که اثرات منفی زیادی بر زندگی آن¬ها دارد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری در خستگی بیماران مبتلا به ام.اس می¬باشد. روش پژوهش: در این پژوهش از طرح تک آزمودنی از نوع چند خط پایه¬ای استفاده شده است. نمونه¬ی این پژوهش شامل 3 نفر از بیماران مراجعه¬کننده به انجمن ام.اس که از خستگی شکایت داشتند و ملاک¬های ورود و خروج پژوهش را دارا بودند، می¬شد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، مقیاس شدت خستگی و مقیاس تاثیر خستگی بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده¬ها از درصد بهبودی و اندازه تاثیر استفاده شد. یافته¬ها: نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده¬ها نشان داد که اندازه تاثیر در مقیاس شدت خستگی در مرحله پس از درمان برابر با 94/. و در مرحله پیگیری 45 روزه برابر با 93/. می¬باشد. اندازه تاثیر در مقیاس تاثیر خستگی نیز در مرحله پس از درمان برابر با 93/. و در مرحله پیگیری 45 روزه برابر با 91/. به دست آمد. همچنین d کوهن محاسبه شده در مقیاس تاثیر خستگی پس از درمان برابر با 91/4 و در مرحله پیگیری برابر با 49/4 بدست آمد.d کوهن در مقیاس شدت خستگی نیز 59/5 پس از درمان و 19/5 در مرحله پیگیری بدست آمد. نتیجه-گیری: با توجه به مشکلاتی که خستگی برای این بیماران به وجود می¬آورد، یافتن شیوه¬هایی به منظور کاهش خستگی در این بیماران بسیار مهم به نظر می¬آید. این پژوهش نشان می¬دهد که درمان شناختی-رفتاری می¬تواند به عنوان شیوه¬ای موثر در کاهش خستگی بیماران مبتلا به ام.اس مورد استفاده قرار بگیرد.