تحقیق حاضر به بررسی تأثیر اطمینان بیش از حد مدیران بر سیاست¬های تأمین مالی واحد تجاری در شرکت¬های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران می¬پردازد. یکی از مهم ترین تصمیمات پیش روی مدیران واحد تجاری تصمیمات مربوط به تأمین مالی است. تأمین مالی یکی از اجزاء ضروری عملیات هر واحد تجاری است.بدون دسترسی به منابع مالی توان رشد واحد تجاری در معرض خطر قرار می¬گیرد، زیرا در زمان حاضر محیطی که شرکت ها در آن فعالیت می کنند، محیط در حال رشد و رقابتی می¬باشد و شرکت¬ها نیز جهت پیشرفت و رشد نیاز به توسعه فعالیت¬های خود از طریق سرمایه¬گذاری¬های جدید دارند. عوامل زیادی همچون مشکلات نمایندگی، عدم تقارن اطلاعاتی، اندازه شرکت، درماندگی مالی و ... بر تصمیم¬گیری مدیران واحد تجاری موثر است. مدیرانی که سودآوری خود را بیش از حد تخمین می¬زنند یا به سودآوری واحد تجاری خوش بین هستند، احساس می¬¬کنند بازار سرمایه اوراق سهام آن ها را کمتر از واقع ارزش¬گذاری می-کند از این رو در مواردی که واحد تجاری به تأمین مالی نیاز داشته باشد مدیران تأمین مالی از طریق انتشار اوراق بدهی را به انتشار سهام ترجیح می¬دهند. با توجه به مطالب یادشده این پژوهش در پی پاسخ به این سوال بوده است که آیا اطمینان بیش از حد مدیران بر سیاست های تأمین مالی واحد تجاری موثر است؟ یا خیر در این تحقیق به منظور پاسخ به سوال فوق از نسبت بدهی¬ به حقوق صاحبان سهام به عنوان معیاری از سیاست¬های تأمین مالی و همچنین برای اندازه¬گیری اطمینان بیش از حد مدیران مطابق پژوهش لین (2005) و ایشیکاوا و همکاران (2010) عمل شده است.. برای این منظور از 157 شرکت از شرکت¬های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در فاصله زمانی سال¬های 1385 الی 1390 استفاده شده است. همچنین در این تحقیق به منظور کنترل اثرات سایر متغیرها، متغیرهایی نظیر نوسانات جریان نقد عملیاتی، فرصت رشد برای واحد تجاری (q توبین)، مجموع مخارج خارجی و تغییرات سرمایه در گردش، نرخ رشد دارایی¬های شرکت، نسبت سودآوری، اندازه¬ی شرکت، مالکیت نهادی، بازده غیرعادی انباشته و z آلتمن را به عنوان متغیر کنترلی انتخاب شده اند. نتایج تحقیق که با استفاده از داده¬های ترکیبی با اثرات ثابت تحقیق گردید، حاکی از عدم رابطه بین اطمینان بیش از حد و تصمیمات مالی بود. علاوه بر این رابطه فرصت¬های رشد، سودآوری، اندازه شرکت و ریسک درماندگی با تصمیمات مالی معنادار بوده است.

در این پژوهش یک نانوکامپوزیت جدید بر پایه¬ی پلی وینیل الکل/ پلی آنیلین/ روی اکسید سنتز شد. از پودر روی اکسید برای تولید نانوذرات روی اکسید با استفاده از روش رسوب گیری استفاده شده است. پلی آنیلین در حضور آمونیوم پرسولفات بعنوان عامل اکسنده سنتز و با محلول پلی وینیل الکل ترکیب گردید. با قرار گرفتن نانوذرات روی اکسید بر سطح کامپوزیت پلی وینیل الکل/پلی آنیلین، یک نانوکامپوزیت جدید بدست آمد. ریخت¬شناسی و اندازه نانوذرات روی اکسید در نانوکامپوزیت¬های سنتز شده، توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی انتشار زمینه، پراش سنج پرتو ایکس و طیف سنج تبدیل فوریه مادون قرمز مورد بررسی قرار گرفت. تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی نشان می¬دهد که نانوذرات روی اکسید به خوبی توسط کامپوزیت پوشش داده شده¬اند. نتایج پراش سنج پرتو ایکس، وجود نانوذرات روی اکسید با ساختار ورتزیت شش وجهی را در محدوده nm 34-22 تأیید کرد. در طیف¬های تبدیل فوریه مادون قرمز یک نوار جذبی قوی در محدوده cm-1550-417 مشاهده می¬شود که به ارتعاشات کششی پیوند zn-o در نانوذرات روی اکسید مربوط می¬شود. در نهایت فعالیت بازدارندگی نانوذرات روی اکسید و نانوکامپوزیت¬های سنتز شده در برابر باکتر¬های گرم مثبت (استافیلوکوکوس¬اورئوس) و گرم منفی (اشرشیاکولی) با استفاده از روش دیسک کاغذی بررسی گردید. نتایج نشان داد که فعالیت ضد باکتری نانوذرات روی اکسید و نانوکامپوزیت¬های تهیه شده قابل توجه است.

عفونت های ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس مرتبط با بیوفیلم همچنان به عنوان یک نگرانی بالینی جدی در بیماران استفاده کننده از ابزارهای پزشکی مطرح می باشد. از روش real-time pcr می توان به منظور بررسی نقش عوامل دخیل در بیماریزایی از جمله بیوفیلم استفاده نمود. rna های کوچک (srnas) در تنظیم بعد از رونویسی مسیرهای متابولیکی و پاسخ به استرس ها و ویرولانس باکتری نقش دارند. در این مطالعه به بررسی میزان بیان ژنهای مرتبط با بیوفیلم و srnasو بررسی توانایی اتصال و پتانسیل تولید بیوفیلم در جدایه های بالینی mrsa و visa پرداخته شده است. ابتدا همه جدایه های استافیلوکوکوس اورئوس با روش های بیوشیمیایی معمول تعیین هویت شدند. سپس جدایه های visa و mrsa با روش های توصیه شده توسط clsi شناسایی شدند. در این مطالعه با استفاده از روش میکروتیتر (mpa) توانایی تشکیل بیوفیلم بررسی شد. سپس با استفاده از روش pcrسیزده ژن مرتبط با بیوفیلم مورد ارزیابی قرار گرفتند. جدایه هایی که واجد بیشترین ژنها بودند، از نظر تغییرات رونویسی این ژنها و srna های منتخب مورد بررسی قرار گرفتند. فراوانی ژنهای mscrammsو ژنهای لوکوس ica بسیار متغیر بوده و در جدایه های مورد بررسی به یک میزان انتشار نیافته بود. ژن های کد کننده پنج srna مورد بررسی در تمامی جدایه های بالینی بیان شدند. ژنهای دخیل در تشکیل بیوفیلم و srnas در جدایه های mrsa به صورت بسیار متغیر و در جدایه های visa تقریبا به صورت یکسان بیان شدند. علاوه براین، نتایج تغییر در بیان ژنهای دخیل در تشکیل بیوفیلم و srna ها در جدایه های mrsa و visa نشان داد که عوامل متعددی در تنظیم بیان ژنهای دخیل در تشکیل بیوفیلم دخالت دارند. اگرچه در این مطالعه بیشتر به بررسی بیان ژنهای دخیل در تشکیل بیوفیلم و srna ها پرداخته شد، بررسی های توالی ها با استفاده از میکرواری ژنهای بیشتر دخیل در تشکیل بیوفیلم می تواند اطلاعات بیشتر و دقیق تری در خصوص مکانیسم های مولکولی دخیل در شکل گیری بیوفیلم و تنظیم بیان عوامل ویرولانس در استافیلوکوکوس اورئوس را فراهم نماید.