هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش صبر بر بهزیستی روانشناختی و امید در مادران کودکان کم¬توان ذهنی است. روش نمونه گیری در دسترس و جایگزینی تصادفی است. آزمودنی¬های تحقیق 20 نفر از مادران کودکان کم توان ذهنی شهر تهران می¬باشند که ابتدا مقیاس سنجش صبر بین 100 نفر از مادران کودکان کم¬توان ذهنی توزیع شد و سپس 20 نفر از کسانی که در مقیاس سنجش صبر، نمرات پایین تری ( برحسب آلفای کرونباخ محاسبه شده در این پژوهش 774%) کسب کردند و غیر صبور شناخته شدند، انتخاب گردیدند. سپس پرسشنامه¬های بهزیستی¬روانشناختی و امید بر روی آنان اجرا شد. بعد از پایان جلسات آموزشی و همچنین دو ماه بعد از درمان نیز دوباره این پرسشنامه¬ها اجراشدند. آموزش صبر به عنوان مداخله ای در گروه آزمایش اجرا شد، اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. روش پژوهش حاضر روش نیمه آزمایشی ( طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل ) است. ابراز اندازه¬گیری این پژوهش شامل مقیاس سنجش صبر حسین ثابت، پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف و پرسشنامه امید اشنایدر است. روش اماری شامل تحلیل کواریانس برای بررسی اثربخشی آموزش و آزمون t زوجی برای بررسی پایداری اثربخشی آموزش در دوره پیگیری بود. نتایج حاصل از این پژوهش در سه مرحله پیش آزمون – پس آزمون و پیگیری نشان داد که آموزش صبر بر امید و بهزیستی روانشناختی موثر است. بنابراین از آموزش صبر می توان به عنوان یک مداخله در جهت ارتقا امید و بهزیستی روانشناسی در مادران کم توان ذهنی استفاده نمود.