در چند دهه گذشته، درمان ها در خصوص بیماری های مزمن جسمانی از جمله سرطان، از نگاه صرف به بعد جسمانی و درمان های دارویی به سوی درمان های چند بعدی جسمانی-روان شناختی تغییر جهت داده است. از سوی دیگر اخیرا در مدل های روان درمانی پرداختن به جنبه های روانشناختی مثبت انسان، توجهی روز افزون کسب کرده است. با توجه به اینکه درمان مثبت نگر نیز بر پرورش هیجان های مثبت، توانمندی ها و فضیلت ها تاکید دارد، از این روش جهت اثربخشی بر افسردگی و توانمندی های منش افراد مبتلا به بیماری سرطان بهره گرفته شد. جامعه آماری، تمامی بیماران مبتلا به بیماری سرطان مراجعه کننده به بیمارستان شهدای تجریش بود. روش نمونه گیری، در دسترس و شامل ?? نفر بوده که در نهایت ?? پرسش نامه مورد تحلیل قرار گرفت. در بخش مداخله، تعداد افراد ?? نفر که ?? نفر در گروه آموزشی مثبت نگر، و ?? نفردر گروه کنترل بودند. با استفاده از روش نیمه تجربی(پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل)، این فرضیه ها مورد آزمون قرار گرفتند: ?)درمان مثبت نگر موجب کاهش افسردگی بیماران مبتلا به سرطان می شود. ?)درمان مثبت نگر موجب افزایش توانمندی های منش بیماران مبتلا به سرطان می شود. ?)درمان مثبت نگر موجب افزایش سطح زندگی معنامند افراد مبتلا به سرطان می شود. ?)درمان مثبت نگر اثربخشی ای بر افزایش سطح زندگی لذتمند افراد مبتلا به سرطان دارد. ?)درمان مثبت نگر اثربخشی بر افزایش سطح زندگی متعهدانه افراد مبتلا به سرطان دارد. ?)میزان اثربخشی درمان مثبت نگر بر اساس متغیر جنسیت در افراد مبتلا به سرطان متفاوت است. ?)میزان اثربخشی درمان مثبت نگر بر اساس متغیر میزان تحصیلات در افراد مبتلا به سرطان متفاوت است. از ابزار پرسشنامه شادکامی-افسردگی(روان درمانی مثبت) و مقیاس توانمندی ها و فضایل منش(فرم کوتاه) استفاده شد. برای تعیین اثر مداخله آموزشی، از تحلیل واریانس استفاده شد. نتایج نشان داد درمان مثبت نگر در کاهش افسردگی، افزایش توانمندی های منش، افزایش سطح زندگی معنامند، زندگی لذت بخش و زندگی متعهدانه افراد مبتلا به سرطان اثربخش بوده است. همچنین عدم تفاوت معنادار میزان اثربخشی درمان مثبت نگر بر اساس متغیر جنسیت و میزان تحصیلات نشان داده شد.