ناصر بخارایی از شعرای گمنام و مهجور سده ی هشتم هجری است که در گونه های مختلف شعری طبع خود را آزموده است ، از جمله قصیده که یکی از سخت ترین انواع قالب های شعری برای سرودن است. در حالی که شاعران مذهبی در ایران جایگاه خاصی دارند، اما ناصر بخارایی با وجودی که در اشعارش رنگ و بوی دینداری کاملا مشهود است مهجور مانده و جایگاه واقعی خود را به دست نیاورده است. اشعار او غالبا در موضوع های منقبت نبی و ولی، وعظ و اندرز و ستایش و نعت خداوند و ...است. ناصر در دیوان خود از تشبیه به وفور استفاده نموده و گرایش او به جنبه های حسی است. غالب تشبیهات وی بلیغ و یا از نوع تشبیه مفصل است.