فرآیند تراوش تبخیری یکی از فرایندهای نوین غشائی برای جداسازی حلالهای آلی می باشد که از مزایای عمده آن نسبت به فرایندهای جداسازی سنتی نظیر تقطیر، استخراج و جذب می توان به نداشتن محدودیت های ترمودینامیکی نظیر آزئوتروپ، کاهش مصرف انرژی و آلودگی پایین محیط زیست اشاره کرد. در این تحقیق، مدلسازی فرایند تراوش تبخیری با استفاده از داده های تجربی بدست آمده از جداسازی ایزومرهای زایلن (پارازایلن و اورتوزایلن) مورد مطالعه قرار گرفت. در آزمایشات انجام یافته، اثر پارامترهایی چون غلظت پارازایلن در خوراک و فشار تراوش یافته مورد بررسی قرار گرفت. این مدل که بر اساس مدل مقاومتهای سری می باشد، انتقال جرم را در فرایند جداسازی ایزومرهای زایلن توسط غشاء پلی وینیل الکل (pva) بررسی می کند. بر اساس مقاومتهای بدست آمده، مشخص شد که لایه فعال غشاء دارای بیشترین مقاومت در برابر عبور ایزومرهای زایلن می باشد. همچنین فلاکس جریان تراوش یافته از غشاء توسط مدل جذب-نفوذ محاسبه گردید. در انتها اثر افزودن cbr4 بر روی جداسازی پارازایلن و اورتوزایلن مورد بررسی قرار گرفت و مشاهده گردید که cbr4 بعلت تشکیل کمپلکس با پارازایلن باعث افزایش انتخاب پذیری غشاء نسبت به اورتوزایلن می گردد.