هدف ار انجام این پژو هش تعیین تاثیر یک دوره تمری مقاومتی بر میزان il 15 ، تستسترون و کورتیزول سرم زنان و مردان غیر ورزشکار. بدین منظور 10 زن و 10 مرد غیر ورزشکار در محدوده سنی 18 تا 30 سال انتخاب شدند تا در 2 گروه با تفکیک جنسیت آزموده شوند . برنامه های تمرین 2 گروه به مدت 8 هفته هفته ای 3 روز از 7 گروه تمرین مقاومتی از هر تمرین 3 ست و هر ست شامل 10 تکرار بود . متغیر های il 15 ، تستسترون و کورتیزول 48 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از اجرای تمرین اندازه گیری شد . نتایج با استفاده از تحلیل واریانس عاملی با اندازه گیری مکرر ، نشان داد که 8 هفته تمرین مقاومتی موجب افزایش معنی داری در تستسترون ، کورتیزول ، نسبت بین این دو شد اما در میزان il 15 تفاوت معنا دار نبود و همچنین در بین هیچکدام از ایندو گروه تفاوت معنا داری بین متغیر ها از لحاظ جنسیتی یافت نشد با توجه به نتایج بدست آمده از این پژوهش پیشنهاد می گردد افزودن تمرین قدرتی به زندگی روزمره باعث بهبود سلامت ایمنی و شاخص آنا بولیک نسبت به کاتابولیک می شود.

هدف: مصرف استروئیدهای آنابولیک بصورت روز افزونی افزایش یافته است واثرات جبران ناپذیری بر سیستم های بدن مخصوصا کبد میگذارد. مواد و روش ها: 63 سر موش نر ویستار در قالب 9 گروه (بدون تمرین-بدون استروئید)، (بدون تمرین-استروئید)، (تمرین استقامتی- بدون استروئید)، (تمرین مقاومتی- بدون استروئید)، (تمرین مقاومتی- استروئید با دوز پائین)، (تمرین مقاومتی- استروئید با دوز بالا)، (تمرین استقامتی- استروئید با دوز پائین)، (تمرین استقامتی- استروئید با دوز بالا)، (بدون تمرین – روغن زیتون) بعد از 6 هفته به روش های اخلاقی معدوم و کبد آنها بوسیله میکروسکوب نوری مورد ارزیابی مورفولوژیک قرار گرفت. نتایج: گروه مصرف کننده استروئید بدون تمرین بیشترین پرخونی هپاتوسیتی را از خود نشان داد در حالیکه واکوئلهای چربی و دژنراسیون سلولی در گروه های مصرف کننده استروئید مشاهده شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات استقامتی اثرات بهتری نسبت تمرینات مقاومتی بر کاهش آسیب ناشی از مصرف استروئید های آنابولیک بر کبد رت های نر ویستار داشته باشد.

هدف از پژوهش حاضر مطالعه تاثیر یک دوره تمرین استقامتی بر سطوح il-6 بافتی و اندازه حجم تومور در موش¬های ماده نژاد بالب/سی مبتلا به تومور سرطان سینه بود. به این منظور تعداد 40 سر موش بالب سی ماده (4 تا 5 هفته، میانگین توده¬ بدنی 17 گرم)، خریداری و به شکل تصادفی در چهار گروه ده¬تایی، گروه 1؛ ورزش-تومور-ورزش (ete)، گروه 2؛ ورزش-تومور-استراحت (etr)، گروه 3؛ استراحت-تومور-ورزش (rte)، گروه 4؛ استراحت-تومور-استراحت (rtr)، تقسیم شدند. اثر تمرین استقامتی بر بعد از ایجاد تومور روی سطوح il-6 بافتی و اندازه حجم تومور بررسی شد. تمرین استقامتی قبل از ایجاد تومور به مدت 8 هفته اجرا گردید. این تمرینات در دو هفته اول با شدت 50 درصد vo2max شروع شد و در نهایت در هفته هشتم به 75 درصد vo2max رسید. تمرین استقامتی بعد از ایجاد تومور نیز با شدت بین 55 تا 70 درصد vo2max و به مدت 6 هفته اجراشد. بعد از اتمام تمرینات میزان il-6 بافتی با روش الایزا اندازه گیری شد. داده¬ها با آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی جزیی و پیرسون در سطح معناداری 05/0? p تعیین و کلیه روش¬های آماری با استفاده از نرم افزار spss نسخه 20 تجزیه و تحلیل شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که میزان il-6 بافتی در بین گروه¬های پژوهش تفاوت معنی داری دارند (0001/0=p)، هم¬چنین در این رابطه نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد که بین گروه ete با گروه etr (002/0=p)، و بین گروه ete با گروه rtr (0001/0=p)، هم¬چنین گروه rte با گروه rtr (001/0=p)، تفاوت معنی دار وجود دارد.

هدف از پژوهش حاضر مطالعه تاثیر یک دوره تمرین استقامتی بر سطوح il-8 سرمی و اندازه حجم تومور در موش¬های ماده نژاد بالب/سی مبتلا به تومور سرطان پستان بود. به این منظور تعداد 40 سر موش بالب سی ماده (4 تا 5 هفته، میانگین توده¬ بدنی 17 گرم)، خریداری و به شکل تصادفی در چهار گروه ده¬تایی، گروه 1؛ ورزش-تومور-ورزش (ete)، گروه 2؛ ورزش-تومور-استراحت (etr)، گروه 3؛ استراحت-تومور-ورزش (rte)، گروه 4؛ استراحت-تومور-استراحت (rtr)، تقسیم شدند. اثر تمرین استقامتی بر بعد از ایجاد تومور روی سطوح سرمی il-8 و اندازه حجم تومور بررسی شد. تمرین استقامتی قبل از ایجاد تومور به مدت 8 هفته اجرا گردید. این تمرینات در دو هفته اول با شدت 50 درصد vo2max شروع شد و در نهایت در هفته هشتم به 75 درصد vo2max رسید. تمرین استقامتی بعد از ایجاد تومور نیز با شدت بین 55 تا 70 درصد vo2max و به مدت 6 هفته اجراشد. بعد از اتمام تمرینات میزان il-8 سرمی با روش الایزا اندازه گیری شد. داده¬ها با آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی جزیی و پیرسون در سطح معناداری 05/0? p تعیین و کلیه روش¬های آماری با استفاده از نرم افزار spss نسخه 20 تجزیه و تحلیل شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که سطوح il-8 سرمی در بین گروه¬های پژوهش تفاوت معنی¬داری دارند (0001/0=p)، هم¬چنین در این رابطه نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد که بین گروه ete با گروه etr (041/0=p)، و بین گروه ete با گروه rtr (0001/0=p)، هم¬چنین گروه rte با گروه rtr (001/0=p)، تفاوت معنی دار وجود دارد.

با توجه به کمبود پژوهش ها در زمینه تاثیر انواع تمرینات مقاومتی در زمینه هورمون رشد و فاکتور رشد شبه انسولینی، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی بر سطوح gh و igf-1 سرم مردان جوان فعال بود. بدین منظور 21 زن در این پژوهش، به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و کنترل تقسیم شدند. دو گروه تجربی در 8 هفته تمرین مقاومتی فزاینده شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از آزمون اول (48 ساعت قبل از شروع تمرینات) و آزمون نهایی (48 ساعت بعد از پایان تمرینات)، نمونه خونی از آزمودنیها گرفته شد. از گروه کنترل تنها در ابتدا و انتهای دوره 8 هفته ای نمونه خونی اخذ شد. جهت بررسی تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در هر دو گروه تداومی و تناوبی، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. جهت مقایسه بین گروه تمرین تداومی و گروه تمرین تناوبی، در مرحله قبل از فعالیت با توجه به حضور گروه کنترل، از آزمون تحلیل واریانس یک راهه مستقل و در مرحله بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از فعالیت، از آزمون t مستقل استفاده شد. جهت اطمینان از عدم حصول تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در گروه کنترل نیز، از آزمون t جفتی استفاده شد. نتایج نشان داد، 8 هفته تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی - هر دو - باعث افزایش gh و igf-1 سرم مردان جوان فعال می شود. از طرفی تفاوتی بین نوع تداومی و تناوبی تمرین مقاومتی در افزایش gh و igf-1 سرم مشاهده نشد. به نظر می رسد تمرینات مقاومتی اثرات حاد و مزمن آنابولیک را در بدن مردان جوان فعال بوجود می آورد و این تاثیرات ربطی به نوع تداومی و تناوبی تمرینات مقاومتی ندارد. به هر حال جهت نتیجه گیری دقیق نیاز به بررسی های بیشتر با تعداد آزمودنی بیشتر و اندازه گیری متغیرهای تاثیر گذار دیگر می باشد.