این تحقیق با هدف بررسی پراکنش و cpue میگوی ببری سبز (p. semisulcatus) و تاثیر برخی از عوامل فیزیکوشیمیایی آب دریا بر پراکندگی آن در آب های ساحلی استان بوشهر در فصل صید میگوی سال 1390 انجام شد. عملیات نمونه برداری به روش نمونه برداری تصادفی مطبق در 3 طبقه عمقی کمتر از 10 متر، 20-10 متر و 30-20 متر انجام گردید. در پایان 44 فقره تورکشی، گونه های میگوی ببری سبز (p. semisulcatus)، میگوی جینگا (m. affinis)، میگوی مهاجر (m. stebbingi)، میگوی کیدی (p. stylifera) و میگوی ویولُن زن (m. stridulans) ترکیب صید میگو را تشکیل دادند. میگوی ببری سبز با 9/151±5/94 گرم بر کیلومتر مربع غالبیت صید را به خود اختصاص داد و تراکم بیشتری را در صیدگاه های جنوبی نسبت به صیدگاه های شمالی داشت (05/0>p). میزان cpua گونه های مختلف میگو اختلاف معنی داری با هم داشت (05/0>p). همچنین نتایج آزمون آنالیز واریانس دو طرفه نشان داد که عمق و گونه های میگو اثر متقابلی بر هم ندارند (05/0< p). میزان cpue میگوی ببری سبز 353/9±357/6 کیلوگرم در ساعت برآورد گردید و آنالیز داده ها نشان داد که بین میزان cpue میگوی ببری سبز در اعماق مختلف تفاوت معنی داری وجود ندارد (05/0< p). توزیع فراوانی طولی میگوی ببری سبز در بین طبقات عمقی با هم مقایسه گردید. پراکنش طولی میگوی ببری سبز بین سه طبقه عمقی تفاوت معنی داری داشت (05/0p<). نتایج حاصل از آزمون همبستگی مجذور اتا نشان داد که بین اندازه میگو و عمق همبستگی بسیار ضعیفی وجود دارد (05/0p<). بین میزان cpue میگوی ببری سبز و فاکتورهای دما و شوری آب دریا در فصل تابستان ارتباط معنی داری وجود نداشت (05/0< p). متأسفانه سالیانه ذخایر میگوی ببری سبز در حال کاهش است با توجه به اینکه گونه میگوی ببری سبز به لحاظ کسب درآمد و سودآوری نقش به سزایی را در زندگی صیادان میگوگیر استان بوشهر ایفا می کند، ضربه به ذخایر این گونه تبعات اجتماعی-اقتصادی ناگواری خواهد داشت.

استفاده از آنتی بیوتیک های تجاری برای کنترل بیماری ها، دارای اثرات مضر جانبی است. این مهم، محققین را ناگزیر به یافتن جایگزین های مناسب برای این مواد نموده است. بنابر این در تحقیق صورت گرفته اثر دو مکمل غذایی شامل کلوستات bacillu subtilis pb6 (2.2×107cfu/g) با نام تجاری kemin® و مکمل ماکروگارد استخراج شده از مخمر saccharomyces cerevisiae بر روی رشد، فاکتور های خونی و بافت روده ماهی قزل آلای رنگین کمان (oncorhynchus mykiss) مورد بررسی قرار گرفت. پروبیوتیک کلوستات و ماکروگارد هر کدام به میزان 1? و 2? به ازاء هر کیلو گرم وزن خشک غذای تجاری مورد استفاده قرار گرفت. وزن ابتدایی ماهی های مورد استفاده 50/2 ± 68/35 گرم و مدت پرورش 50 روز در نظر گرفته شد. پرورش بچه ماهیان در 27 عدد آکواریوم 64 لیتری (با حجم آبگیری 56 لیتر و ابعاد 40 × 40 سانتی متر طول و عرض و ارتفاع آبگیری 40 سانتی متر) و با تراکم 15 عدد ماهی در هر آکواریوم انجام گرفت. در انتهای دوره پرورش پس از زیست سنجی شاخص های رشد، پارامتر های هماتولوژی و بافت شناسی روده مورد بررسی قرار گرفت. شاخص های رشد شامل ضریب رشد ویژه، میزان رشد روزانه، افزایش وزن بدن، درصد افزایش وزن بدن، ضریب چاقی و ضریب تبدیل غذایی افزایش معنی داری در تیمارهای کلوستات و ماکروگارد نسبت به گروه شاهد نشان دادند (05/0p<). با بررسی پارامتر های هماتولوژی نیز، افزایش معنی داری در میزان گلبول قرمز و گلبول سفید در تیمار های حاوی مکمل غذایی کلوستات و ماکروگارد نسبت گروه شاهد مشاهده شد (05/0p<). اما سایر فاکتور های خونی مانند هماتو کریت (pcv)، حجم متوسط گلبولی (mcv)، میزان متوسط هموگلوبین گلبولی (mch) و غلظت هموگلوبین گلبولی (mchc) تفاوت معنی داری را نسبت به گروه شاهد نشان ندادند (05/0p>). میزان لنفوسیت ها، نوتروفیل ها و مونوسیت ها در شمارش افتراقی گلبول های سفید در تیمارهای حاوی پروبیوتیک کلوستات و ماکروگارد تفاوت معنی داری نسبت به گروه شاهد نشان دادند (05/0p<)، در صورتی که تغیرات ائوزنوفیل و بازوفیل ها با گروه شاهد معنی دار نبود (05/0p>). طول پرز های روده در تیمار 1 درصد کلوستات تفاوت معنی داری نسبت به گروه کنترل نشان داد (05/0p<)، در سایر پارامتر های بافت روده (عرض پرزها، تعداد و اندازه سلول های جامی شکل) در هیچ یک از تیمار ها تغییر معنی داری مشاهده نشد (05/0p>).

تحقیق حاضر جهت بررسی اثرات سطوح مختلف شوری (3، 6، 9 و 12گرم در لیتر) بر رشد، بازماندگی و ترکیبات لاشه بچه ماهیان انگشت قد شیربت (barbus grypus) با میانگین وزن 43/0± 96/3 گرم و به مدت 60 روز در سال 1391 انجام گرفت. نتایج آزمایش پس از 2 ماه نشان داد که افزایش شوری تا 6 گرم در لیتر بر افزایش وزن (wg)، درصد افزایش وزن بدن (%bwg)، نرخ رشد ویژه (sgr)، نرخ رشد روزانه (dgr) و ضریب چاقی (cf) تأثیر معنی داری نداشت (p>0.01). اما شوری های بالاتر از 6 گرم در لیتر (9 و 12 گرم در لیتر) تأثیری منفی بر رشد ماهیان داشته و رشد ماهی به طور معنی داری در این شوری ها کاهش یافت. کمترین مقدار پارامترهای مذکور در شوری 12 گرم در لیتر مشاهده گردید و بچه ماهیانی که در شوری 12 گرم در لیتر پرورش یافتند رشد کندتر و میزان جذب غذای نسبتاً پائین تری را نشان دادند. بچه ماهیان در شوری های 3/1، 3، 6، 9 گرم در لیتر در طول آزمایش تلفاتی نشان ندادند. تلفات فقط در شوری 12 گرم در لیتر مشاهده شد، هرچند که اختلاف معنی داری با دیگر تیمارها نداشت (p>0.01). با توجه به آزمون دانکن در سطح اطمینان 99 درصد مشخص شد که بین تیمارها از نظر ضریب تبدیل غذایی (fcr) اختلاف معنی داری وجود دارد (p<0/01) و بهترین میانگین ضریب تبدیل غذایی (97/2) بچه ماهیان مربوط به تیمار شاهد و نامناسبترین آن مربوط به تمیار 12 گرم در لیتر (61/5-) بود. نتایج آنالیز لاشه تیمارها پس از 2 ماه بیانگر تأثیر معنی دار سطوح مختلف شوری بر میزان پروتئین، چربی، رطوبت و خاکستر بود (p<0.01) به طوری که مقادیر پروتئین، خاکستر و رطوبت با افزایش شوری افزایش و مقادیر چربی با افزایش شوری کاهش یافته بودند. بیشترین درصد پروتئین (93/51)، خاکستر (82/11) و رطوبت (15/73) و کمترین درصد چربی (85/27) در شوری 12گرم در لیتر مشاهده گردید. با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق می توان بیان کرد که بچه ماهیان شیربت در این مقطع از زندگی اگرچه تا شوری 9 گرم در لیتر را تحمل کردند اما به نظر می رسد توانایی رشد آن ها در شوری های 3/1 تا 6 گرم در لیتر بهینه تر می باشد. ماهی شیربت تا شوری 6 گرم در لیتر را به راحتی و بدون علایم استرس تحمل کرده و به خوبی رشد می کند. در نتیجه پیشنهاد می شود که بچه ماهیان انگشت قد شیربت را به راحتی می توان تا شوری 6 گرم در لیتر پرورش داد.

ماهی هامور معمولی با نام علمی epinephelus coioides از نوع پروتوگاینوس هرمافرودیسم بوده که در ابتدای زندگی خود ماده و سپس به نر تغییر جنسیت داده و ممکن است تا آخر عمر خود نر باقی بماند به همین دلیل در مراکز تکثیر، مولد نر از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از این تحقیق بدست آوردن اطلاعاتی در مورد مدت زنده مانی اسپرم و عوامل موثر بر آن است که در امر تکثیر مصنوعی ماهیان بسیار حائز اهمیت است. در این تحقیق مولدین نر از بنادر جنوب کشور صید شد و از شش مولد صید شده اسپرم گیری انجام شد. اسپرم های استحصال شده در ظروف در بسته و در پودر یخ نگهداری و سریعا برای انجام آزمایشات به آزمایشگاه انتقال داده شدند. جهت بررسی اثر ph بر فاکتورهای حرکتی اسپرم از 30 میلی مولار بافر tric-hcl برای ساخت محیط هایی با phهای 7، 7/5، 8، 8/5 و 9 استفاده شد. برای بررسی اثر یون ها بر حرکت اسپرم از یون های پتاسیم (در غلظت های 0، 25، 50، 100، 150، 200، 250، 300، 350، 400 و 450 میلی مولار)، سدیم (در غلظت های 0، 150، 175، 200، 250، 350، 450، 500، 550، 600 و 650 میلی مولار) و کلسیم (در غلظت های 0، 25، 50، 100، 150، 200، 250 و 300 میلی مولار) و برای بررسی اثر فشار اسمزی، از محلول هایی با فشار اسمزی 0، 400، 580، 870، 1100، 1320، 1450 و 1600 میلی اسمول بر کیلوگرم استفاده شد. تمام محلول ها توسط tris-hcl در ph 8 بافر شده بودند. نتایج نشان داد که اسپرم ها در ph 5/8 بیشترین مدت زنده مانی را دارند و با سایر تیمار ها دارای اختلاف معنی دار است همچنین نتایج نشان داد که هایپراسموتیک عامل اصلی تحرک اسپرم است و یون های مورد آزمایش در غلظت های اولیه (هایپواسموتیک) موجب تحرک اسپرم نمی شوند. اسپرم ها در فشار اسمزی 1100 میلی اسمول بر کیلوگرم بیشترین مدت زنده مانی (27/3دقیقه) را داشتند و با سایر تیمارها دارای اختلاف معنی دار بود. یون پتاسیم در غلظت های بالاتر از 300 میلی مولار موجب کاهش تحرک اسپرم گردید و می توان بیان کرد که حضور مقادیر بالای یون پتاسیم عامل منفی در تحرک اسپرم است به طوری که در غلظت 450 میلی مولار از تحرک اسپرم ممانعت می کند. با افزایش یون سدیم و کلسیم به ترتیب تا 600 و 250 میلی مولار مدت زمان تحرک و درصد تحرک اسپرم افزایش یافت.