رشد سریع جمعیت و تمرکز آنها در شهرها در سراسر جهان بر دورنمای بلند مدت پایداری محیط زیست جهانی اثر می گذارد. شهرها با رشد هم معنی شده اند و بطور فزاینده در معرض بحران های ناگوار بویژه در کشورهای در حال توسعه هستند. عصر کنونی را می توان عصر دگرگونیهای سریع و تحولات گسترده در شالوده های فکری و مدیریتی جوامع نامید. در شهرسازی نیز این روند به تبع دگرگونی های اجتماعی-اقتصادی آهنگی فزاینده داشته است به گونه ای که نظریات نوینی جهت تبیین مسائل پیچیده دنیای شهری امروز و حل آن ارائه گردیده است بر این اساس در سالیان اخیر در تبیین مفهوم شهر و ابعاد آرمانی آن نظریات متنوعی ارائه شده است. از مفهوم شهر آرمانی افلاطونی تا مفهوم شهر زیست پذیر کنونی. متخصصان و اندیشمندان در کشورهای مختلف متناسب با مسائل مبتلا به و ویژگی های ذاتی محلی، تعاریف خاص زیست پذیری و اصول طراحی شهری منطبق بر آن ارائه نموده اند. بنابراین ضرورت طرح مسئله از آنجا ناشی می شود که در کشور ما علیرغم وجود مشکلات فراوان در زمینه کیفیت زندگی شهری هنوز به تعداد کافی پیرامون چیستی و ماهیت زیست پذیری و شناسایی اصول و معیارهای یک شهر زیست پذیر تحقیق انجام نگرفته است. لذا در این پژوهش به شناسایی اصول و معیارهای شهر زیست پذیر و همچنین دسته بندی آنها پرداخته شده است و همچنین معیارهای مناسب برای سنجش زیست پذیری در منطقه 5 شهر تهران انتخاب گردید. سپس به تحلیل وضع موجود در منطقه 5 و پهنه بندی آن پرداخته و منطقه مذکور بر اساس پاره ای ویژگی های کلی پهنه بندی شده است. در آخر شرایط زیست پذیری در هر یک از پهنه ها به وسیله تحلیل سلسله مراتبی(ahp) و با استفاده از extention ahp نرم افزار arc gis و رویهم اندازی لایه ها در نرم افزار مذکور ارزیابی شده و مورد مقایسه و تحلیل قرار گرفته است و در نهایت پهنه 4 به عنوان زیست پذیرترین پهنه و پهنه 2 به عنوان پهنه با زیست پذیری خیلی کم مشخص شده اند.

در دهه اخیر کاربری های فضای سبز،کشاورزی، باغات و جنگل ها و مراتع در شهر رامسر تحت تاثیر توسعه شهری، قرار گرفته و پیامدهای اقتصادی- اجتماعی و زیست محیطی متعددی را در پی داشته و سبب بروز ناپایداری و زوال محیط زیست شهری شده اند. توجه ناکافی به نگرش های اکولوژیکی در برنامه ریزی کاربری زمین منجر به آسیب جدی به سامانه های طبیعی و ناپایداری شهر شده است. در این پژوهش با استفاده از رویکرد اکولوژی سیمای سرزمین که از جدیدترین شاخه های علم اکولوژی است، و تمرکز اصلی آن بر برنامه ریزی با هدف استفاده و حفاظت از فضاهای سبز و باز موجود در شهرها و ایجاد ارتباط میان سامانه های طبیعی موجود است؛ تلاش شده است ساختار کاربری زمین موجود شناسایی و راهبردهایی برای ارتقاء کیفیت محیط زیست شهری در راستای حرکت به سمت توسعه پایدار ارائه شود. در پژوهش حاضر، ابتدا ساختار سیمای سرزمین و کاربری زمین در دو مقیاس فضایی (خرد و کلان) و زمانی ( دهه اخیر) مطالعه شد. سپس ارتباط ساختار و عملکرد شهر بررسی و تحلیل شده و با توجه به خصوصیات سیمای سرزمین رامسر، کل شهر به هفت پهنه مختلف تقسیم شد. در انتها برای هر پهنه با توجه به ویژگی های آن ، راهبردهایی در راستای پایداری کاربری زمین شهر رامسر ارائه شد. استفاده از رویکرد اکولوژی سیمای سرزمین در شهر رامسر امکان درک ارتباطات بین مقیاسی را فراهم می آورد. راهبردهای ارائه شده با تمرکز بر هدایت مسیر جریانهای اکولوژیکی از کوه به دریا برای هر یک از پهنه ها تدوین شده اند به گونه ای که شهر مانعی بر سر راه مسیر فرایندهای اکولوژیکی نباشد.