رشد جمعیت در دهه های اخیر و گسترش نیازهای انسان و بالا رفتن سطح بهداشت مردم، باعث گردید که منابع آب شیرین سطحی و زیرزمینی بیش ازحد مصرف شده و در حالت های بحرانی قرار گیرند. این مسأله در دوره های خشک سالی بسیار تشدید می گردد و برای کشورهایی چون ایران که بر روی کمربند خشک زمین قرار دارند محسوس تر و نیاز به توجه بیشتری می باشد. برای حل این مشکل بایستی به منابع آب نامتعارف (فاضلاب ها) برای کشاورزی روی آورد تا باعث آزاد سازی منابع آب برای سایر مصارف گردد. لذا به منظور بررسی اثرات گیاه پالایی گیاه لوبیا بر خاک آلوده شده با پساب تصفیه شده فاضلاب شهری جنوب تهران آزمایشی گلخانه ای در دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی انجام گرفت. آزمایشات در قالب طرح پایه کاملأ تصادفی همراه با 5 تیمار ( صفر% پساب، 25% پساب، 50% پساب، 75% پساب و 100% پساب) و 3 تکرار بر روی گیاه لوبیا به انجام رسید. میانگین غلظت 6 عنصر کروم، مس، آهن، نیکل، استرانسیوم و روی توسط دستگاه icp-oes اندازه گیری شد. همچنین بعضی خصوصیات فیزیکوشیمیایی خاک، آب، ریشه و اندام هوایی بدست آمد. نتایج حاصل از این آزمایشات نشان داد که عناصر موجود در پساب تصفیه خانه جنوب تهران پایین تر از حد مجاز استاندارد whoبرای آبیاری در زمین های کشاورزی است. آبیاری با پساب فاضلاب شهری دارای تأثیر معنی داری در سطح احتمال 1 درصد بر روی میزان عناصر سنگین موجود در خاک دارد. در اندام هوایی با افزایش درصد پساب کروم و مس کاهش وبقیه عناصر افزایش نشان دادند همچنین مس در ریشه کاهش و عناصر دیگر افزایش نشان دادند. فاکتور آلودگی خاک با افزایش درصد پساب برای هر 6 عنصر مورد آزمایش افزایش، و فاکتور آلودگی در اندام هوایی غیر از کروم و مس در سایر عناصر افزایش و فاکتور آلودگی ریشه گیاه لوبیا غیر از مس برای سایر عناصر با افزایش درصد پساب افزایش داشت. بنابر این تحقیق گیاه لوبیا توانایی جذب عناصر فلزی سنگین از محیط خاک را دارد، بخصوص دو عنصر استرانسیوم و روی را بخوبی در اندام های هوایی ذخیره و در گیاه پالایی این دو عنصر در آلودگی های اندک تا متوسط مفید است.

استفاده از تالار ستون دار و اتاق های پیرامون تالار،ایوان و پیشخوان ورودی، راه پله مارپیچی شکل،نیش ها و پشتبند تزئینی،نیمکت و سکوهای خشتی و موارد دیگر از شاخصه های معماری است که در معماری شرق باستان شکل گرفته است. اما از تحولات عمده ای که در زمینه ی معماری به وقوع پیوست می توان به ایجاد تالارهای ستون دار اشاره نمود. تالار ستون دار به معنای عام آن در ایران برای اولین بار در دوره ی پنجم حسنلو(1500-1200ق.م) محوطه ای که در جنوب دریاچه ی ارومیه و در دشت سلدوز قرار گرفته است، ایجاد شد. سپس به صورت دنباله دار در طبقه چهارم حسنلو(iv)، زیویه، نوشیجان، باباجان، گودین، تپه ازبکی و سگزآباد دیده می شود. اورارتوها پس از غلبه بر حسنلو، با معماری تالار های ستون دار آشنا شده و با تاثیرگیری از این سبک در معماری خود استفاده کرده و تالار های ستون دار بی نظیری همچون تالار های ستون دار آلتین تپه، بسطام، آرماویر و اربونی را ایجاد کردند. بعدها ترکیب تالار ستون دار و ایوان ستون دار از معماری بیت هیلانی،که از آشورنو تاثیر گرفته است باعث ایجاد الگوی کهن آپادانا در پاسارگاد شد. الگوی کهن آپادانا به صورت تکامل یافته و در کاخ شوش و تخت جمشید ادامه یافت. به صورت کاملا مستقل تالار ستون داری که به 1300 ق.م تاریخگذاری شد، در بغازکوی پایتخت معماری هیتیت شناسایی شد. از این رو با هدف شناخت تکنیک ساختار و سبک تالارهای ستون دار در ایران، آناتولی و قفقاز در محدوده ی زمانی هزاره ی دوم و اول ق.م، کاربری تالار های ستون دار در ایران،آناتولی و قفقاز و بررسی تاثیر و تاثر تالارهای ستون دار ایران، آناتولی و قفقاز در هزاره ی دوم و اول ق.م این پژوهش انجام گرفته است. نتایج حاصل از این پژوهش سیر تحول تالارهای ستون دار و روند تغییرات این تالارها را در طی هزاره ی دوم و اول قبل از میلاد نشان می دهد همچنین کاربری این نوع ساختمان ها ابتدا به صورت یک مکان مذهبی و برگزاری مراسم آیینی بوده است اما به تدریج و با شکل گیری الگوی آپادانا، کاربری آنها نیز تغییر کرده و به عنوان تالار های پذیرایی و تشریفات مورد استفاده قرار می گرفته است.