در سال 1987 مفهوم جدیدی در زمینه توسعه شهری پدیدار شد. این مفهوم که به نام توسعه پایدار شناخته میشود در جهت مقابله با شهرسازی نه چندان دلچسب پس از انقلاب صنعتی و از بین بردن آثار مخرب آن نمودار شد. آثاری از جمله رشد بی رویه شهرها در جهات افقی و عمودی که ناشی از اعتماد بیش از حد بشر به تکنولوژی بود. این توسعه منجر به آسیبهای شدید اجتماعی، اقتصادی و از همه مهمتر زیست محیطی شد. به همین جهت بود که کشورهای عضو سازمان ملل از همان ابتدا از مفهوم توسعه پایدار استقبال کردند و آن را در راس برنامه های توسعه خود قرار دادند. توسعه پایدار را میتوان توسعه ای دانست در جهت تامین نیازهای عصر حاضربدون به مخاطره انداختن منابع مربوط به رفع نیازهای آیندگان. اما متاسفانه سودجویی و منفعت طلبی از یکسو و قیمت پایین حاملهای انرژی در کشور ما از سوی دیگر مانع از پذیرش و گسترش توسعه پایدار در سطح کلان شهر تهران و سایر شهرهای ایران شد. در غربی ترین قسمت کلانشهر تهران منطقه 22 قرار دارد که آخرین منطقه شهری در سطح کلانشر تهران است. این منطقه که بر اساس برنامه ریزیها قرار بود منطقه ای کاملا طراحی شده و با مقیاس انسانی باشد، به علت قیمت پایین زمینها در ابتدا و رشد تصاعدی قیمت که برای آن پیش بینی میشد(و به وقوع هم پیوست) مورد هجوم شرکتهای بزرگ در زمینه انبوه سازی(که عمدتا زیرشاخه ارگانهای نظامی بودند) قرار گرفت و حتی بدتر از شهرکهایی شد که بعد از انقلاب صنعتی در غرب ساخته میشد. بنابراین توجه به اصول توسعه پایدار در منطقه به منظور بازگشت به مقیاس انسانی در شهر بیش از سایر نواحی تهران ضروری مینماید. در گذشته یکی از فضاهایی که بیشترین تعاملات اجتماعی در آن صورت میگرفت بازار بود. طراحی و ایجاد یک مجتمع تجاری بر اساس اصول معماری پایدار که بتواند اجتماع پذیری داشته باشد و پاسخگوی نیازهای انسانی واجتماعی جامعه باشد، شاید بتواند تا حدودی مقیاس انسانی را به منطقه بازگرداند. لذا طراحی و ایجادیک مرکز تجاری- اداری بزرگ در مقیاس ناحیه شهری در جهت پاسخگویی به نیازهای ساکنین منطقه 22 تهران(در جهت ارتقای کیفیت محیط شهری) که در حقیقت نمودی ازرشد فیزیکی و اجتماعی آن منطقه می باشدبه عنوان موضوع پروژه مورد مطالعه و بررسی مد نظر است