در دهه اخیر کاربری های فضای سبز،کشاورزی، باغات و جنگل ها و مراتع در شهر رامسر تحت تاثیر توسعه شهری، قرار گرفته و پیامدهای اقتصادی- اجتماعی و زیست محیطی متعددی را در پی داشته و سبب بروز ناپایداری و زوال محیط زیست شهری شده اند. توجه ناکافی به نگرش های اکولوژیکی در برنامه ریزی کاربری زمین منجر به آسیب جدی به سامانه های طبیعی و ناپایداری شهر شده است. در این پژوهش با استفاده از رویکرد اکولوژی سیمای سرزمین که از جدیدترین شاخه های علم اکولوژی است، و تمرکز اصلی آن بر برنامه ریزی با هدف استفاده و حفاظت از فضاهای سبز و باز موجود در شهرها و ایجاد ارتباط میان سامانه های طبیعی موجود است؛ تلاش شده است ساختار کاربری زمین موجود شناسایی و راهبردهایی برای ارتقاء کیفیت محیط زیست شهری در راستای حرکت به سمت توسعه پایدار ارائه شود. در پژوهش حاضر، ابتدا ساختار سیمای سرزمین و کاربری زمین در دو مقیاس فضایی (خرد و کلان) و زمانی ( دهه اخیر) مطالعه شد. سپس ارتباط ساختار و عملکرد شهر بررسی و تحلیل شده و با توجه به خصوصیات سیمای سرزمین رامسر، کل شهر به هفت پهنه مختلف تقسیم شد. در انتها برای هر پهنه با توجه به ویژگی های آن ، راهبردهایی در راستای پایداری کاربری زمین شهر رامسر ارائه شد. استفاده از رویکرد اکولوژی سیمای سرزمین در شهر رامسر امکان درک ارتباطات بین مقیاسی را فراهم می آورد. راهبردهای ارائه شده با تمرکز بر هدایت مسیر جریانهای اکولوژیکی از کوه به دریا برای هر یک از پهنه ها تدوین شده اند به گونه ای که شهر مانعی بر سر راه مسیر فرایندهای اکولوژیکی نباشد.