این پژوهش به ارائه مدلی برای مکانیزم هایِ هماهنگی زنجیره تأمین می پردازد. همچنین برای بهینه سازی زنجیره تأمین ضروری است که کلّ زنجیره تأمین ادغام و هماهنگ شوند. اخیراً توجّه رو به افزایشی به عملکرد، طراحی و تجزیه وتحلیل زنجیره تأمین به عنوان یک کل شده است. یکی از تصمیمات استراتژیک در زنجیره¬تأمین، طراحی کارای شبکه است که تأثیر فراوانی برکاهش هزینه ها و افزایش سطح رضایتمندی مشتریان دارد و منجر به اداره موفق شبکه و هماهنگی آن می شود. لذا در این پژوهش طراحی زنجیره تأمین به عنوان مکانیزمی برای هماهنگی آن در نظر گرفته شده است. که منظور از مکانیزم هماهنگی، ارائه مدلی برای هماهنگی زنجیره تأمین برای اداره عدم قطعیت ها مانند عدم قطعیت تقاضا و ... است که با یکپارچگی زنجیره تأمین بتوانیم هزینه کل را کاهش داده و بهینه نماییم. از سویی سرعت بالای تغییرات در محیط کسب و کار، بر عدم قطعیت و ابهام موجود در زنجیره افزوده است. به منظور کاهش ریسک و عدم قطعیت حاکم بر پارامترها، استفاده از مدل های بهینه سازی ریاضی با سطح استواری بالای بهینگی، مانند بهینه سازی استوار ضروری است. در این پژوهش با ارائه یک مدل ریاضی برنامه ریزی غیرخطی، عدد صحیح آمیخته، تخصیص - مکانیابی پویا که قابل تعمیم به مسائل واقعی است و با رویکرد بهینه سازی استوار توسعه داده شده است تا ضمن حفظ انعطاف پذیری، پاسخ های به دست آمده قابل اتکا باشند. مدل با دو رویکرد استوار، یکی به شدت محافظه کارانه و دیگری با درجه محافظه کاری قابل کنترل، ارائه می شود. در پایان، مدل ها با حل مثال های عددی مقایسه شده و مورد ارزیابی قرار می گیرند و نتایج حاکی از عملکرد مطلوب مدل است.