هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر فعالیت ورزشی تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر پاسخ اینترلوکین-6 (il-6) سرم و ارتباط آن با گلوکز در مردان غیر ورزشکاربود. روش کار: 9 مرد غیرورزشکار داوطلب، با میانگین سنی 5/0±6/24 سال، وزن 9/4±9/72 کیلوگرم و قد 3/5±8/174 سانتی متر در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنیها برنامه فعالیت اصلی را به مدت 30 دقیقه شامل 10 تکرار 1 دقیقه ای با بار کار 80 درصد wmax روی چرخ کارسنج در شرایط هایپوکسی نورموباریک (اکسیژن برابر 3/15 تا 5/15 درصد برابر ارتفاع 2500 متر) و بعد از یک هفته در شرایط نورموکسی (اکسیژن برابر 20 تا 21 درصد)اجرا کردند. بین هر کدام از تکرارها برای بازگشت به حالت اولیه، شدت فعالیت به 50 درصد wmax کاهش داده شد. در جلسه آزمون، برای سنجش میزان il-6 و گلوکزسرم، هر بار 2 میلی لیتر خون در زمانهای مختلف (قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از اجرای فعالیت)، از ورید بازویی آزمودنیها جمعآوری شد. برای تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، و برای تعیین ارتباط بین il-6 و گلوکزاز روش آماری ضریب همبستگی پیرسوناستفاده شد. یافته ها: سطوح سرمی il-6 آزمودنیها بلافاصله و دو ساعت بعد از فعالیت در شرایط هایپوکسی و نورموکسی کاهش غیرمعنی داری را نشان داد. همچنین ارتباطی بین میزان سرمی il-6 و گلوکز، بین این دو شرایط مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری:با توجه به نتایج به دست آمده از پژوهش حاضر و عدم تأثیر معنیدار بر پاسخ il-6 در شرایط هایپوکسی و نورموکسی، مردان جوان غیرورزشکار می توانند از شیوه موثر و مفید اجرای فعالیت با شدت بالا در هر دو شرایط بهره مند شوند.اما با توجه به تأثیر شدت، مدت، نوع فعالیت ورزشی و درجه هایپوکسی روی میزان پاسخ شبکه سایتوکاین ها، بهتر است در ارائه فعالیتهای ورزشی شدید برای مردان غیرورزشکار احتیاط بیشتری کرد.