رویکرد پدیدارشناختی در فلسفه حول محور روشی می¬گردد که برای توصیف پدیدارها، در جهان تجربیات آدمی پیشنهاد می¬کند. روش پدیدارشناسی را برای واکاوی هنر موسیقی نیز، به عنوان یکی از اساسی ترین تجربیات حسی و هنری آدمیان، می¬توان به کار بست. در این رساله به دنبال همین کار رفته¬ایم. به این منظور پس از معرفی مولفه¬های اصل روش پدیدارشناسی تلاش شده است الگویی برای به انجام رساندن پدیدارشناسی موسیقی ارائه شود. این الگو بر پای? موقعیت تجرب? موسیقایی در جغرافیای تجرب? زیبایی¬شناختی بنا شده¬است. تحلیل قصدیِ ادراک زیبایی ¬شناسانه ایجاب می¬کند، به مُدرَک این ادراک و همچنین اثر هنری به عنوان میانه¬گیر این دو نیز، نظر اندازیم. این قضیه شامل موسیقی نیز می¬شود. لذا در این پژوهش پدیدارشناسی موسیقی را با واکاوی مُدرَک موسیقایی آغاز کرده¬ایم؛ سپس اثر موسیقایی را مورد مداقه قرار داده¬ایم و آنگاه به داوری در مورد تجرب? موسیقایی، به عنوان دغدغ? اصلی تحقیقمان، نشسته¬ایم. هدف غایی این رساله پس از بررسی¬های یادشده این بوده-است که تصویری روشن¬تر از هنر موسیقی به علاقه مندان آن ارائه شود، تصویری که با به کار بستن ملاحظات فلسفی روش پدیدارشناسی بتواند، نوری بر زوایای تاریک و کمتر دیده شد? موسیقی بیفکند و چهره¬ای تازه¬تر از آن بنمایاند.