افتادن یا زمین خوردن حادثه¬ای چند عاملی است. همراه با افزایش سن، علاوه بر عوامل حرکتی مانند کاهش تعادل و قدرت عضلانی، عوامل شناختی مانند افزایش زمان واکنش و ترس از افتادن در بروز آن نقش دارد. ظهور این تغییرات رفتاری در دوران سالمندی می¬تواند عملکرد و قابلیت¬های حرکتی سالمندان را مختل کند. بهترین راهکار برای پیشگیری از این اتفاق، داشتن فعالیت¬بدنی است. در همین راستا هدف این پژوهش، بررسی و مقایسه تأثیر دو نوع برنامه تمرین تعادلی و مقاومتی بر تعادل، زمان واکنش و ترس از افتادن زنان سالمند 75-60 سال بود. برای این منظور از بین 80 سالمند شرکت¬کننده در آزمون غربالگری، 42 نفر انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه تمرین تعادلی (14نفر)، تمرین مقاومتی (14 نفر) و کنترل (14نفر) قرار گرفتند. آزمودنی¬های دو گروه تمرینی به مدت هشت هفته و هفته¬ای سه جلسه در تمرین شرکت کردند و همزمان گروه کنترل، فقط به فعالیت¬های روزمره خود پرداختند. برای جمع آوری داده¬ها از آزمون¬های تعادل ایستادن روی یک پا با چشمان باز و بسته، تعادل پویا برخاستن و رفتن، زمان واکنش ساده rt-92و مقیاس کارآمدی افتادن بین¬المللی استفاده شد. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده¬ها از آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار برای نمایش مشخصات نمونه، تحلیل واریانس با اندازه¬گیری های مکرر (تفاوت درون گروهی)، تحلیل واریانس یک راهه و چند متغیره (تفاوت بین گروهی) استفاده شد. نتایج نشان داد در حالی که هشت هفته تمرین مقاومتی بر زمان واکنش، تعادل ایستا چشم باز و چشم بسته و پویا تاثیر معنادار دارد، تمرین تعادلی تنها بر زمان واکنش و تعادل ایستا چشم باز تاثیر معناداری دارد. همچنین در هیچ یک از گروه های تمرینی تغییر معناداری در متغیر ترس از افتادن مشاهده نگردید.