شهرهای امروزی به عنوان فضاهایی که جزیی از زندگی روزانه محسوب شده و فعالیت های وابسته به آن را درخود جای می دهند، باید بستری برای تأمین نیازهای روحی و ذهنی شهروندان باشند تا بتوانند با کاربران خود ارتباطی موثر برقرار کنند. توجه به تعاملات اجتماعی، ایجاد خاطره جمعی و فضایی معاشرپذیر و پویا برای بودن با دیگران، داد و ستد، دیدار و گذران اوقات فراغت از اهمیتی ویژه برخوردار است. فضاهای عمومی که تحت عنوان بستری برای زندگی عمومی مردم تعریف می شود به شکل ایده آل خود محل بروز فعالیت های اجتماعی، سیاسی و گردهمایی ها و جشن ها محسوب می شوند. "مکان سوم" مکانی برای پناه گرفتن از خانه و کار که با اصطلاح "مکان های اول"و"مکان های دوم" بیان شده اند، عنوان شده و مکانی است برای تعاملات اجتماعی، تبادل اطلاعات و درآمیختن و برقراری ارتباط با گروهی دیگر،که زمینه ای برای جریان زندگی محسوب شده و از این رو باعث افزایش حس تعلق در افراد و ایجاد خاطره جمعی می گردد، و منجر به رشد اجتماعی و فردی افراد می شود بنابراین بدون حضور فضا های عمومی و جمعی که با زندگی مردم عجین شده باشد"نقش اصلی شهر" که ایجاد ارتباطات صحیح بین مردم است از بین رفته و تنوع برخوردها و تعاملات اجتماعی و تبادلات انسانی که لازمه و عصاره یک زندگی شهری است رخ نخواهد داد. نا بسامانی معماری دنیای امروز حاصل بی معنایی و بی هویتی است، انسان معاصر حس تعلق خود را به مکان ها از دست داده است و در جهان امروز تنها کمیت ها مورد توجه قرار گرفته اند، در حالیکه بشر با کمیت ها اصالت نمی یابد و باید وجوه هنری معماری را که تقریباً به فراموشی سپرده شده، مجدداً زنده کند. با فراموشی کیفیت زندگی و اهمیت یافتن کمیت ها، دیگر جایی برای خیال وجود ندارد و انسان مدرن از وجود خویش غافل گشته و هویت و ادراک اجتماعی اش را از دست می دهد و به این ترتیب حس مشارکت اجتماعی اش را از دست می دهد. در پژوهش حاضر تلاش بر آنست تا بر مبنای مطالعات نظری صورت گرفته و ارائه تعاریف مربوط، ابتدا به اهمیت موضوع پرداخته و سپس به ارائه الگوها و راهکارهای طراحی بپردازیم و با توجه به آن مکانی برای رخداد تعاملات اجتماعی پویا و ایجاد خاطره جمعی و نیز بازسازی ذهنی شهروندان با کیفیت فضایی انسان-محور و اجتماع پذیر مبتنی بر حضور مردم و ایجاد حس تعلق، طراحی شود.