هدف: مطالعات مختلف صورت گرفته در خصوص تأثیر انواع فعالیت های ورزشی با شدت های مختلف بر پاسخ سریع و دراز مدت سیستم ایمنی مخاطی بویژه iga و کورتیزول بزاقی نتایج متناقضی را گزارش کرده اند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر کاهش ذخایر کربوهیدراتی بدن بر پاسخ iga و کورتیزول بزاقی و بازگشت به حالت اولی? آنها به تمرین تناوبی پاروزنی در مردان قایقران رشت? کایاک بود. روش پژوهش: آزمودنی ها شامل 10 مرد نخب? قایقران رشت? کایاک، با میانگین سنی 4/2 ± 6/18 سال، قد 07/4 ± 2/179 سانتی متر، وزن 6/9 ± 3/68 کیلوگرم و درصد چربی 9/1 ± 2/7، بودند که در دو جلس? مجزا به فاصل? حداقل 7 روز در دو آزمون شرکت کردند و مورد ارزیابی قرار گرفتند. در یک نوبت در شرایطی که سطوح کربوهیدرات طبیعی بود، پروتکل تمرین تناوبی شامل سه وهله پاروزنی به مسافت 1000 متر با فواصل استراحتی 5/1 برابر زمان پارو زدن با شدت 90% حداکثر ضربان قلب انجام شد و در نوبت دیگر، بعداز ظهر روز قبل از اجرای آزمون اصلی، به منظور کاهش ذخایر کربوهیدراتی بدن، یک آزمون پاروزنی با شدت 80% حداکثر ضربان قلب به مدت 60 دقیقه و نیز 4 وهله پاروزنی به مسافت 250 متر با شدت 90% حداکثر ضربان قلب و فواصل استراحت 5/1 برابر زمان پاروزدن انجام دادند. سپس وضعیت تغذی? آزمودنی ها کنترل شد و از آنها خواسته شد تا در شب قبل از آزمون ناشتا باشند. صبح روز بعد و پس از 12 ساعت ناشتایی، پروتکل تمرین تناوبی اجرا شد. نمونه های بزاقی، قبل، بلافاصله و 3 ساعت پس از پایان تمرین جمع آوری شد. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی جهت تعیین محل تفاوت و از آزمون t مستقل برای مقایسه اختلاف در شرایط طبیعی و کاهش ذخایر کربوهیدراتی بدن استفاده شد. یافته ها: یک نوبت فعالیت تناوبی پاروزنی در شرایط طبیعی و کاهش ذخایر کربوهیدراتی بدن موجب کاهش میزان iga و افزایش کورتیزول بزاقی به طور معنی داری شد (05/0> p)، با وجود این، تفاوت معنی داری بین پاسخ های iga و کورتیزول در این دو شرایط مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر، به نظر می رسد که فعالیت ها و تمرینات ورزشی شدید که بصورت روزانه و تکراری می باشند، مانند فعالیت های انجام شده توسط ورزشکاران نخبه با مهار سطح iga و افزایش کورتیزول بزاقی همراه هستند.