ادراک ما از شهر که آن را منظر شهری می نامیم، به عوامل مختلفی وابسته است که پیاده راه در آن نقش مهمی ایفا می کند. میتوان ادعا نمود اساساً درک ما از شهر، چیزی بر اساس فهم خیابان استوار است که از مهمترین مولفه های سازنده منظر شهر است. در واقع اگر بپذیریم که بخش مهمی از برخوردهای اجتماعی و فرهنگی در فضاهای شهری اتفاق می¬افتند، در آن صورت، نقش پیاده راه ها در تقویت بنیانهای اجتماعی و فرهنگی شهر غیر قابل انکار مینماید. آنچه در شهرهای امروز، خصوصاً تهران به عنوان کلانشهر – پایتخت، مشهود است، نبود قاعده ای خاص برای پرداختن به مسائل مرتبط با منظر شهری است. روندی که آشفتگی و نابسامانی را در سیمای شهری سبب شده و از این زاویه تأثیر نامطلوبی به صورت خودآگاه و ناخودآگاه، بر حوزه های ادراک روانی شهروندان برجای گذاشته است. با توجه به اهمیت ویژه و توانمندی های بالقوه شهر تهران و با در نظر گرفتن چالش ها و روند نامطلوب کنونی از جمله آشفتگی سیما و منظر شهری، آلودگی های صوتی، بصری و ترافیک آن،گسترش و ایجاد پیاده راه های مطلوب در این شهر ضروری می باشد. در این پژوهش با مطالعه و بررسی پیاده راه های سپهسالار و17شهریور، با توجه به هدف اصلی آن که تدوین الگوی مناسب برنامه ریزی و طراحی منظر پیاده راه های شهر تهران، به منظور بهبود کیفیت اجتماعی-فرهنگی و زیست محیطی می باشد، به ارائه راهبردهائی پرداخته ایم. جمع آوری اطلاعات به صورت مشاهده، تصویربرداری و تنظیم 2 نوع پرسشنامه برای استفاده کنندگان از پیاده راه ها و متخصصین انجام یافته است. جهت تحلیل اطلاعات کمی و کیفی از مدل swot استفاده شده و از جمله راهبردهای نهائی ارائه شده در این پژوهش میتوان به استفاده از پیشینه ی بافت های موجود در جهت هویت بخشی به پیاده راه های شهری، توجه به مولفه های کیفیت محیطی در پیاده راه ها برای بالا بردن سطح تعاملات اجتماعی و افزایش سرزندگی محیط، شناسایی نقاط قوت و ضعف حاکم بر محدوده برای اتخاذ تصمیمات مدیریتی و برنامه ریزی صحیح و توجه به اقلیم در انتخاب مبلمان و جداره سازی مناسب پیاده راه ها اشاره کرد.